Door Margot van de Gevel
Vrijwilligerswerk heeft altijd een rol gespeeld in het leven van Clemens. "Ik groeide op in Goirle als het derde kind uit een arbeidersgezin. Mijn vader was vroeger scoutingleider." Clemens trad in zijn voetsporen en werd leider bij de scouting én bij het jeugdvakantiewerk, tot het jaar 2000. "Bij de scouting leerde ik mijn vrouw Karin kennen. Inmiddels zijn we 33 jaar getrouwd en hebben we drie volwassen zonen", zegt hij trots.
Ingrijpend
Het is niet zonder reden dat Clemens veertien jaar geleden lid werd van het Gemengd Koor Goirle. "Het ging steeds slechter met mijn gezondheid. Na een ernstige nekwervelvernauwing kreeg ik problemen met lopen, verloor ik mijn concentratie snel en verminderde mijn fijne motoriek." Na de rugoperaties en prothese voor zijn knieën en heup, zorgden deze chronische klachten ervoor dat hij in 2008 voor 100 procent arbeidsongeschikt werd verklaard. "Die boodschap was keihard. Ik had een geweldige baan als leerlingbegeleider en wilde niet stoppen. Daarom hield ik het nog zolang mogelijk vol. Maar op een gegeven moment moet je toch verder", legt Clemens uit. Hij had toen ineens veel vrije tijd, bijvoorbeeld om te gaan zingen.
Uit volle borst
"Mijn buurvrouw vroeg me rond die tijd of ik een keertje wilde komen kijken bij een repetitie. Ik was al eens naar een uitvoering gegaan en de muziek sprak me aan, dus ik was snel verkocht." Het zingen op maandagavond was de eerste hobby die Clemens puur voor zichzelf had. "Ik vind het geweldig om te zingen, ik kan heel mijn gevoel erin kwijt. Dat geeft mij een hoop positieve energie", vertelt hij. "Eerder heb ik nooit muzikale interesses gehad. Als je in 2006 tegen mij zou zeggen dat ik bij een koor zou gaan, dan zou ik je echt voor gek verklaard hebben", lacht hij hartelijk. Zijn favoriete nummer? "De Misa Criolla, van Ramirez. Die vind ik zo verschrikkelijk mooi!"
Voorzitterschap
Naast bariton is Clemens vanaf 2010 ook vrijwillig voorzitter van het Gemengd Koor Goirle. Hij beschrijft zijn taken: "Ik let goed op of er geen conflicten sluimeren tussen de 38 leden en probeer alles onopvallend in goede banen te leiden. Tijdens vergaderingen moet ik soms ook knopen doorhakken." Dat doet hij altijd vanuit het belang van het koor. "Zolang ik niet opval binnen de groep, vind ik dat ik het goed doe", grapt de voorzitter. Zijn komende maanden bij het koor staan vooral in het teken van voorbereidingen doen voor het 75-jarig jubileumconcert. "Deze mijlpaal hopen we 30 oktober te vieren. Tijdens het concert maken we een wereldreis aan klassieke muziek. Van Zweden en Spanje tot Polen en zelfs Japan. Ik hoop dat het een écht spektakel wordt."
'Teamopa'
"Voetbalvereniging VOAB speelt ook een rol in mijn vrijwilligersbestaan. Vroeger was ik trainer en sprong ik met Karin geregeld achter de bar. Dat kwam omdat mijn middelste zoon al vanaf jongs af aan voetbalfanaat is. Bij wijze van spreken ging hij als zesjarige met een voetbal in zijn armen slapen", zegt Clemens. "Tegenwoordig is mijn zoon trainer en ben ik de 'teamopa'. Ik ga mee naar wedstrijden. Voor de jonge spelers is het toch altijd een beetje teleurstellend als ze op de bank moeten beginnen. Dan spreek ik hen moed in."
Verrijken
Clemens vindt het leuk om betrokken te blijven bij het leidinggeven dat hij vroeger ook deed voor de voetbalvereniging. "Vrijwilligerswerk verrijkt je leven. Net als betaald werk heb je taken die je moet doen. Het is vrijwillig, niet vrijblijvend." Sinds 1 maart is hij vrijwillig chauffeur voor Sterk Huis. "Voor mij voelt dit alleen maar goed en ik wil dit zolang mogelijk doen."