Door Yulia van de Laar - Pattopang
De klok tikt kwart over acht in de ochtend. We moeten gaan. Zoals alle andere dagen breng ik onze kinderen naar school en mijn wederhelft zal de kids straks ophalen. Het is een doodgewone dinsdagochtend. We hebben allebei een drukke week, dus, ok! Opschieten, hup naar school, en wij naar het werk. We geven elkaar een kus: "Tot vanmiddag!" Ik neem afscheid van mijn kleine, geef haar een kus op de wang en voorhoofd, zwaai naar haar en zeg: "Veel plezier, schatje!" zij zwaait terug en glimlacht zo mooi naar me. Wat een prachtig mensje is zij toch!
Kwart over tien, ik zit net achter mijn bureau mijn mails te beantwoorden. Ik word gebeld: 'school', staat erop. Aan de andere kant hoor ik lawaai, sirenes, huilende en schreeuwde mensen. Wat is er aan hand? Ik begin te bibberen, misselijk, tranen rollen over mijn wangen, ik snack naar adem… ik hoor alleen geschreeuw, wat is er toch? Ik hoor een schot, en nog een, en nog een! De juffrouw kon niet praten, ik hoorde alleen gesnik en "U moet naar school. Onmiddellijk! Help!"
Stel je eens voor, dat dit jou zou overkomen? Wat gaat er door je heen als je zo'n bericht hoort? Vreselijk! Voor de zoveelste keer open ik de nieuwsapp met rillingen over mijn ruggengraat: 'Dodelijke schietpartij op basisschool Texas, negentien kinderen dood'. De lading van het nieuws wordt steeds zwaarder, de schutter is maar een achttienjarige jongen die vroeger op school veel gepest werd. Vlak voor de schietpartij heeft hij ook zijn oma in haar gezicht doodgeschoten. Ellende en herhalende tragedie in het land waar de vrijheid als numero uno staat. Ze houden de vrijheid zo vast dat ze beweren dat in the land of free, one of the rights to defend themselves is door wapenbezit. Ik zal maar niet te diep erop ingaan, want dan ben ik tot volgend jaar nog niet klaar. Samenvattend: ik vind die wetgeving over wapenbezit gewoon walgelijk!
Laten we nu over het menselijke praten. Ik denk aan de ouders, aan de weggevallen zielen, aan de daaropvolgende facetten die de families gaan meemaken. Wat gaat er nu door de hoofden van de ouders? Hebben zij genoeg hulp en steun? Een afschuwelijke gebeurtenis op een doodgewone dag verandert de levensloop van vele families, voor altijd. Beschadigd, voor altijd.