‘Er gaat geen dag voorbij dat we niet aan hem denken…’

Mike van Breda was een gevoelige jongen. Van één negatieve opmerking kon hij ontzettend van slag raken. Maar hij was ook vrolijk, kon een clown zijn, hield van een geintje en had een grote vriendenclub. Naast zijn grote hobby motorrijden had hij een passie voor voetbal.

Op 22 juni 2019, vijf jaar geleden, stapte Mike uit het leven. "Er gaat geen dag voorbij dat er niet aan hem gedacht wordt", zeggen Lizette en Cor van Breda uit Oisterwijk, zijn ouders. "Daarom willen wij graag aandacht besteden aan het overlijden van Mike, maar vooral meer aandacht en bekendheid voor de hulp die er is in de vorm van zelfmoordpreventie. Ik zeg steeds, als iemand kanker heeft gaan alle toeters en bellen rinkelen. Bij zelfdoding sta je gewoon alleen. Zo hebben wij dat echt gevoeld en dat gunnen we niemand."

Benefietvoetbalwedstrijd op 31 augustus 2024
Stichting 113 Zelfmoordpreventie houdt zich voornamelijk bezig met hulpverlening aan mensen die kampen met suïcidale gedachten en gevoelens. "Voor deze stichting willen wij aandacht en hun werk willen wij ondersteunen. Daarvoor gaan we een benefietvoetbalwedstrijd organiseren. Oude teammaten van Mike, zijn vroegere trainers en leiders, spelend tegen oud-Willem-II-ers. Op 31 augustus, 's middags om 16.00 uur zal er gevoetbald worden op het terrein van Trinitas in Oisterwijk. Iedereen werkt echt super mee en we gaan proberen zoveel mogelijk geld op te halen. Er zijn plannen om een loterij te organiseren, er komt een disco en een zanger, een drankje en een hapje en we maken er een klein feestje van. Er is al een QR-code via Facebook die mensen kunnen gebruiken om te doneren en straks kan er op het wedstrijdterrein ook worden gedoneerd. We gaan het natuurlijk nog onder de aandacht brengen via social media dus tot de geplande datum volgt nog wel informatie over het hoe en wat."

Hulp, depressie, medicatie
Lizette: "Mike heeft hulp gezocht, meer dan eens. Hij had last van depressies en kreeg medicatie. We dachten dat het goed met hem ging. Hij had een gezin, een leuke vrouw en twee kleine kindjes, dan denk je niet meteen aan zelfdoding. Bovendien verzekerde hij ons steeds dat hij daar helemaal niet aan dacht of mee bezig was, als het onderwerp toevallig in de media eens ter sprake kwam. De psycholoog die hij als laatste sprak, dacht dat het zo'n vaart niet zou lopen. Die stond op het punt om met vakantie te gaan en zei 'Kom over zes weken maar weer eens terug'."

Herinneringen
Cor: "Hij had een grote vriendenclub. Jongens van allerlei pluimage zeiden wij wel eens. Het was hier altijd te doen en ze waren ook altijd welkom. We hebben hier achter het huis een mancave en ook daar waren ze regelmatig te vinden. Hij hield van een geintje, kon mensen enorm voor de gek houden. Daartegenover stond dat waar hij in geloofde, daar kon hij ook voor strijden. Hij was gek op zijn motor en op motorrijden. Ondanks dat ik zelf motor rijd was ik toch altijd weer blij als hij heelhuids thuis was. Voor hij ging rijden, na een werkdag bijvoorbeeld, zei hij regelmatig 'Pap, ik ga even rijden, even mijn hoofd leeg maken'." Tijdens het gesprek komen allerlei gebeurtenissen ter sprake. Een ervan is, hoe hij zijn vriend Mo voor de gek hield door te zeggen tijdens de ramadan dat een zojuist gehaalde oliebol gebakken was in varkensvet. Dat Mike dan dubbel kon liggen van het lachen als Mo meteen die oliebol uitspuugde. Hoe hij kon strijden voor 'zijn' voetbalclub Ajax. Dat hij allergisch was voor van alles en nog wat, cara had en eczeem. Dat het gezin jarenlang op vakantie ging naar Frankrijk omdat Mike daar goed gedijde. In Frankrijk had hij nergens last van. Dat hij als jonge gast niet te klagen had over aandacht van het vrouwelijk schoon. Dat hij goed kon leren maar toch speciaal onderwijs volgde omdat het tempo daar beter bij hem paste. Of zoals het feestje voor zijn vijfentwintigste verjaardag, 29 september. Lizette zorgde voor een surpriseparty. "Mike was niet zo van de verrassingen, maar het was hier een beetje traditie om voor je 25ste een halve Abraham te krijgen", zegt ze glimlachend. "Hij wilde eigenlijk meteen weer naar buiten, maar eenmaal binnen vond hij het toch wel leuk en het was een leuk feestje, een echte verrassing."

Mike zit altijd in ons hoofd
Mike was de middelste uit een gewoon normaal gezin. Ouders, oudere zus Kim en jongere broer Nick. Inmiddels zijn zij vijf jaar verder en gaat het leven door. Er zijn intussen acht kleinkinderen waarvoor regelmatig oppas nodig is. De vrouw van Mike heeft een nieuwe relatie. "Natuurlijk begrijpen wij dat. Ze is jong, ze kan niet haar hele leven alleen blijven. Zij komt met de kleinkinderen en haar vriend gewoon nog steeds hier. Niet alleen met de feestdagen, maar ook regelmatig zo maar even langs. Als ze hulp nodig heeft weet ze ons ook te vinden", zegt Cor. "Ik zeg ook steeds 'meiske, jij bent en blijft onze schoondochter en als je wat nodig hebt weet je waar je ons kunt bereiken'. We hebben nog steeds contact met zijn vrienden. Ook zij missen hem, nog steeds. Het idee hem nooit meer te kunnen zien, horen of spreken blijft vreemd voor iedereen."

Het gesprek valt even stil. "Het gemis blijft. Maar het voelt goed dat er over Mike nog steeds gesproken wordt. Wij hebben een rugzakje met ervaringen die je niemand gunt, zeggen we wel eens. Maar Mike zit altijd in ons hoofd."

Geef uw tekst hier ...