Filiz, 42 lentes jong, is geboren en getogen in Oss. Samen met haar man Johan (51) die geboren en getogen is in Hilvarenbeek heeft ze een vrolijk gezin met drie kinderen.
Beiden werkzaam als hulpverlener
Filiz als Ambulancemedewerker en Johan werkt al 26 jaar bij de Brandweer. Momenteel is hij ploegchef bij de Brandweer te Tilburg en werkt bij de vrijwillige brandweer van Hilvarenbeek. We hebben hier dus te maken met een echt powerkoppel die het werk doen waar velen van ons van droomden toen we nog klein waren. Vandaag willen we graag meer weten over wat het werk van Filiz op de ambulance inhoudt en wat dat zo mooi maakt. Filiz is alles bij elkaar zeventien jaar ambulancemedewerker; een mooi, belangrijk, spannend en eervol beroep. We kennen natuurlijk allemaal de beelden van de grote ongelukken op het journaal en van series als ER maar er gaat nog veel meer schuil achter dat uniform.
Politieagente was ook een optie
Eigenlijk wilde Filiz een studie volgen in de richting van toerisme. Toen ze vijftien jaar was, overleed haar vader en veranderde ze van gedachten omdat ze dicht bij haar familie wilde blijven tijdens haar studie. Toen heeft ze nog een tijdje met de gedachte gespeeld om de politieacademie te gaan volgen. Maar toen haar broer ook bij de politie ging, veranderde ze van mening. "Als puber wilde ik dus echt niet hetzelfde beroep kiezen als mijn broer", vertelt ze lachend. "Dus toen heb ik ervoor gekozen om mijn studie in de richting van de zorg te gaan volgen." Na de opleiding is ze in 1999 begonnen in Breda op de besteld vervoer ambulance om na drie maanden de overstap te maken naar de echte spoedeisende ritten wat ze lang heeft gedaan. Daar heeft ze in de loop van de tijd van alles meegemaakt en gezien. Naast de soms best hele heftige ritten viel er gelukkig ook vaak genoeg wat te lachen.
Open sandalen en een gierkar
We vragen haar wat het grappigste is dat ze heeft meegemaakt tijdens haar werk. Filiz vertelt met een grote glimlach over een collega die ook op de ambulance werkte maar in de zomertijd als het warm was niet die gesloten veiligheidsschoenen aan wilde. Volgens hem waren die open veiligheidssandalen net zo veilig en dus koos hij ervoor om deze aan te schaffen en te dragen tijdens het werk. "De eerste de beste rit die we hadden, kwam hij er gelijk achter dat er toch ook wel nadelen zaten aan die sandalen", vertelt Filiz lachend. "Deze melding betrof namelijk een ongeval met een open gierkar waar iemand uitgehaald moest worden, stond ie daar met zijn open sandalen in de smurrie! Met de huidige veiligheidseisen en afspraken over de dienstkleding zul je de veiligheidssandalen niet meer tegenkomen in ons beroep, maar deze herinnering brengt ons allebei na al die jaren nog steeds aan het lachen."
Werken in de wijk
Tijdens de zwangerschap van de middelste telg heeft ze de overstap gemaakt naar de 112-meldkamer als verpleegkundig centralist, ook erg leuk en daar heeft ze vijf jaar met plezier gewerkt. Daarna is ze een tijd werkzaam geweest als verpleegkundige in de wijk in de regio Hilvarenbeek. "Heel mooi en dankbaar werk en daar zag ik een hele andere kant van het werken in de zorg. Daar heb ik dan ook veel geleerd over hoe de thuissituatie van invloed kan zijn op cliënten. Door de juiste zorg in te zetten kun je mensen helpen langer zelfstandig thuis te wonen. Daarnaast ben je als verpleegkundige in de wijk ook het extra paar ogen van de behandelend arts, wat bijdraagt aan de juiste behandeling/zorg."
Diepgaande gesprekken
Nu werkt ze sinds een jaar weer bij de ambulancedienst, op de zorgambulance. Dat zijn de niet super urgente ritten en ze rijden dan ook veelal het geplande vervoer. Op dit moment is er natuurlijk veel vervoer van coronapatiënten maar ook zijn er ritten van en naar het ziekenhuis voor de spoedeisende hulp, poliklinische behandelingen of bijvoorbeeld chemotherapie. Verder is er het vervoer tussen de ziekenhuizen en naar bijvoorbeeld een Hospice. Deze ritten zijn volgens Filiz veel minder hectisch dan de spoedeisende ritten. "Je bent veel meer op de mens gericht en minder op de lichamelijke kant van de patiënt, al ben je natuurlijk wel continue aan het monitoren om de patiënt stabiel te houden. Tijdens de ritten van vaak een half uur of langer heb je vaak hele diepgaande gesprekken met mensen die erg ziek zijn. Met ons kunnen ze de dingen benoemen zoals ze zijn, iets wat ze met hun naasten vaak moeilijk vinden. Dat is dus een hele andere manier van hulp verlenen."
Een beetje licht in het donker
"Een mooi voorbeeld is een patiënt die mij achterin de ambulance vertelde dat ze de behandeling die ze ging krijgen alleen nog maar ging doen omdat de kinderen dat zo graag wilden. Tegelijkertijd ving ik ook gedeelten van het gesprek op wat een collega voorin de ambulance had met de dochter die vertelde dat ze wel wist dat er eigenlijk geen kans was op herstel was maar dat ze dat niet liet merken aan moeder. Op zo'n moment kun je een bemiddelende rol nemen en het gesprek proberen op gang te brengen. Dat hebben we al vaak mogen doen en dan komen er vaak hele mooie en belangrijke gesprekken op gang die de patiënt en zijn familie weer dichter bij elkaar brengt. Zo kunnen zij het ziekteproces ook ècht samen beleven. Je brengt zo toch een klein beetje licht in het donker", vertelt Filiz.
Dankbaar
Iets wat haar ook zal bijblijven is een rit van een terminale patiënt naar het Hospice. "We wisten dat ze niet meer thuis zou komen en hebben er onderweg over gesproken. Ze zou graag nog een keer naar huis gaan, maar haar gezondheid liet dat niet toe. Toen zagen we dat haar woning bijna op onze route lag. We hebben overlegd met de meldkamer wat de mogelijkheden waren en toen zijn we met de patiënt nog even naar haar huis gereden. Ze is nog een half uurtje lekker thuis geweest, heeft nog afscheid kunnen nemen van buren en van haar huis. Daarna hebben we haar naar het hospice gebracht. Een paar dagen later is ze overleden. Om aan zoiets mee te mogen werken, dat is goud", vertelt Filiz met een warme stem. "Het is echt heel mooi en dankbaar werk."