Door Fritz Claassens
Zaterdagochtend, uitgerust, na zeven uur slapen opgestaan en begonnen aan de nieuwe dag. Gaandeweg de dag werd het wel steeds warmer tot vroeg in de avond de thermometer achtentwintig graden aangaf. 's Avonds werd het wat frisser, een goede temperatuur om met onze visite buiten te gaan zitten. Om een uur of elf wilde ik nog wat inschenken voor onze gasten en ik begon me daar te bibberen, alsof ik in een teil ijswater lag. Niet alleen het bibberen nam in heftigheid toe maar ik werd ook ontzettend beroerd. Gauw naar bed en kijken hoe het allemaal zou aflopen. Bij het opstaan leek het wel of ik tien kilometer met Maarten van der Weijden mee gezwommen had. Alle borst- en rugspieren deden pijn. Zondag de gehele dag op bed gelegen en ondertussen groeide mijn linkervoet maar door. Vuurrood zag hij eruit op zondagavond. Maandagochtend gelijk de dokter gebeld en gelukkig kon ik al vroeg bij hem terecht. "Oh", zei de arts, "ik zie het al, wondroos." Ik kreeg een kuur met antibioticapillen mee én het duidelijk advies om met mijn been omhoog, véél rust te nemen. Die pillen slikken was niet het ergste maar die verplichte rust én dan ook nog eens tien dagen lang.
De verveling
De eerste dagen ging het nog wel, mijn voet deed nog erg veel pijn maar na een paar dagen ging zowel de zwelling als de pijn langzaam weg. Ik had al een paar James Bond films bekeken en een paar boeken uitgelezen maar toen stak de verveling de kop op en dat is voor mij iets verschrikkelijks. Normaal ben ik altijd wel met iets bezig maar nu kon ik nergens naartoe en ik mócht niks. Overdag was het te warm om buiten te zitten, mijn voet mocht niet in een badje met koud water en met je voet een hele tijd omhoog zitten valt ook niet mee. Het is gewoon afzien. Na dag acht ging het zienderogen steeds beter. Ik kon mijn tenen weer bewegen en het lopen ging, zonder pijn, redelijk goed. Ik ging alweer plannen maken voor de komende tijd. Wat zou ik allemaal weer gaan doen, sporten op de sportschool, aquajoggen, veel fietsen, op de koffie bij vrienden en op het terras gaan zitten bij ons stamcafé. Wat is het leven toch fijn als je gezond van lijf en leden bent.