Door Riny Brandes-van den Dungen
Wat is het toch een raar iets; je geheugen. Zo kan ik precies vertellen hoe mijn nieuwe schoentjes eruitzagen toen ik klein was. Ergens halverwege de lagere school had ik sandaaltjes met smalle bandjes in donkerrood en -blauw. Ze stonden leuk, liepen fijn maar het meest bijzondere was de hak. Niet dat ik schoenen kreeg met een hoge hak hoor; nee dat gebeurde toen nog niet. Het speciale was dat het geen rubberen hak was maar eentje die geluid maakte wanneer ik op straat liep. Dat gaf mij zo'n volwassen gevoel. Hoeveel jaren dat geleden is, zal ik maar niet hardop zeggen.
Ook herinner ik me dat ik bij mijn oma op schoot zat, aan tafel bij haar in de woonkamer. Voor mij lag een kladblok waar ik met pen op mocht tekenen. De tafelrand duwde in mijn buik want mijn oma was niet groot maar wel 'stevig gebouwd'. En ik kon net zo genieten wanneer ik bij mijn andere grootouders was want dan mocht ik opa vaak 'helpen' wanneer hij in zijn garage aan het klussen was.
Het gevoel van de eerste keer fietsen zonder hulp. De wind op je benen wanneer je in de lente weer zonder maillot buiten mocht spelen. Mussen kijken die aan de andere kant van het raam de broodkruimels oppikken die uit het tafelkleed geschud zijn. Voor het eerst met ons pap en mam naar Bambi kijken in de bioscoop. Allemaal herinneringen die ik zo kan oproepen. En ja, dat is allemaal in de vorige eeuw gebeurd; wat zeg ik, het was zelfs een heel ander millennium.
Hoe komt het dan dat ik heel goed moet graven in mijn geheugen wanneer iemand aan me vraagt wat ik gisteren gegeten heb. Ik moet soms zelfs de agenda erbij pakken om te weten wat voor dag het is vandaag. Over gemaakte afspraken wil ik het al helemaal niet hebben wanneer ik diezelfde agenda niet bij de hand heb. Als ik dan de vraag krijg 'waar blijft jouw column' dan denk ik eerst: maar die heb ik toch pas ingeleverd? Na even spitten in mijn grijze massa realiseer ik me dat de tijd net zo snel vooruit gaat als mijn geheugen achteruit. En dan heb ik het nog niet eens over de rest van mijn lijf. Help, ben ik echt een oud besje aan het worden? Nee; ik wil geen antwoord op die vraag!