Door mijn bestanden heen surfend kom ik enorm veel uitgewerkte interviews tegen. Namen, onderwerpen en locaties die ik me na even lezen weer opnieuw herinner. Wat zijn het er veel! Levens die voorbijkomen, veelzijdige onderwerpen, grote diversiteit aan mensen, het kan niet op. Dit jaar schrijf ik voor het zestiende jaar in 'da buukske' en nooit, maar dan ook nooit ben ik met tegenzin op pad gegaan voor een gesprek of een ontmoeting.
Door Marja Smeulders
Geen enkel verhaal is hetzelfde, iedere persoon anders. Uniek! Al die jaren iedere twee weken een nieuw verhaal en niets lijkt op het vorige. Dat is al een boek vol met verhalen van en over mensen uit de gemeente Oisterwijk en sinds enige tijd ook uit de gemeente Oirschot. Mensen waar ik op de koffie mocht komen, die me gastvrij ontvingen en me hun vertrouwen gaven om hun verhaal op papier te zetten. Een enkeling kwam ik daarna nog eens tegen. Die mij niet meer herkende omdat ik maar een uurtje deel uitmaakte van hun leven. Wat overigens niet wederzijds is want ik herken ze nog steeds allemaal. Zonder onbescheiden te zijn kan ik zeggen dat ik goed ben in namen en gezichten. Daarnaast was, is en blijft de belangstelling in mensen en hun verhaal.
Natuurlijk zijn er verhalen die je altijd bijblijven. Zijn er personen die je wel beter zou willen leren kennen. Zijn er levens die je over wilt nemen of juist niet. Meeleven met blijde gebeurtenissen. Troost geven bij mindere momenten. En weet je, mensen die zeggen geen verhaal te hebben, die bevraag ik het liefst! Mensen die je door vragen te stellen laat nadenken. Laat overdenken. Verhalen met lach en een traan. Waar je wat van leert, die je raken, die een klein beetje je leven veranderen door de manier waarop de betrokkenen hun verhaal vertellen. Dat zijn de krenten in de pap, dat is waarom je het doet. Dat is waarom ik het doe.
Nee, ik ga nog lang niet stoppen. Het is nog veel te leuk en ik 'leer' er nog iedere dag van. En hierbij vraag ik opnieuw: 'mensen, als je eigenlijk niets te vertellen hebt, laat het me dan weten'. Want dat weet ik inmiddels na al die jaren, dat worden de mooiste verhalen. Verhalen die het verdienen op mijn laptop te blijven staan. Om terug te lezen en te herbeleven. Goud.