Door Sylvia Fullinck-Cremers
Vandaag vroeg een jongedame, die bij me stage gelopen heeft, me om advies. Het is een leuke, spontane meid die tijdens haar stage bij mij zelf initiatief nam, en zeker niet bang was om te werken. Daarnaast was ze ook nog klantvriendelijk en zette ze net die extra stap zonder dat ik daarom vroeg. Ik wist dat ze nog verder ging studeren, anders had ik haar zeker een contract aangeboden. Ik kan me nog goed herinneren dat ik echt blij was met haar. Deze dame nam me na een maand gewoon veel werk uit handen terwijl ik gewend was dat een stagiaire vooral in het begin veel tijd in beslag neemt.
Groot was dan ook mijn verbazing toen ze na de koetjes en kalfjes begon te vertellen waarom ze me belde. Ze was zes weken bezig op haar nieuwe stageplek en vond het er vreselijk. Geen begeleiding, geen uitleg, de hele tijd pinnige opmerkingen en allemaal werkzaamheden uitvoeren die totaal niks met haar stage te maken hadden. Uit haar verhaal kreeg ik de indruk dat deze dame gewoon een personal assistent wilde die al haar vervelende klusjes mocht doen; zakelijk maar ook privé. Alles met de hele tijd opmerkingen als: 'Als je het wil maken in deze business dan moet je gewoon doen wat gevraagd word, je mond houden en werken.'
Ze had op een hele voorzichtige manier aangegeven dat ze het niet erg fijn vond dat ze om 21.30 uur nog gebeld werd over werk. En dat ze het jammer vond dat ze eigenlijk helemaal niks mocht doen waarvan ze ook daadwerkelijk iets leerde. Het resultaat was een fikse uitbrander; 'wat ze wel dacht om te denken dat ze als stagiaire ook nog eisen kon gaan stellen.' Nu ben ik meestal iemand die sussend te werk gaat in dit soort situaties, elk verhaal heeft twee kanten, en meer van dat soort relativerende teksten passeerden mijn gedachten. Maar het hielp niet. Ik was gewoon boos, wat zeg ik, ziedend. Ik adviseerde haar om netjes contact op te nemen met de vertrouwenspersoon, haar stagebegeleider en mentor. Om hen te vragen om advies en ondersteuning. Heel netjes en verantwoord dus.
Een half uur nadat we het gesprek hadden beëindigd heb ik haar teruggebeld. En haar verteld dat als ze klaar was met deze stage ze in elk geval aan deze dame nog wel wat feedback moest geven over haar stage. En (ik kan de woorden die ik gebruikte hier niet schrijven) dat ze haar naar de mallemoer mocht sturen en haar daarna een glas chocolademelk in haar gezicht mocht gooien. Want volgens de protocollen en statuten van grensoverschrijdend bitch gedrag heb je daar geen vergunning voor nodig en heb je alle recht op enige genoegdoening.