Marja Smeulders
Iets over jezelf vertellen 'aan de wereld' is soms best raar. Vaak vraag ik me af waarom ik het eigenlijk doe. Omdat het leuk is om over jezelf te schrijven? Of omdat je graag wilt vertellen over jezelf aan anderen? Zelden hoor je iets terug over je schrijfsels. Jammer? Soms wel, soms niet.
'Men' zegt dat het altijd goed is om dicht bij jezelf te blijven als je schrijft. Een ding is zeker, het is wel makkelijker schrijven als het over jezelf gaat. Want wie ken je beter dan jezelf, toch?
Sinds ik het leerde in mijn vroege kinderjaren heb ik altijd de behoefte gehad om te lezen, te schrijven en te tekenen. Geheime dagboeken, waarin mijn moeder vroeger heus wel eens gelezen heeft als ze mijn bed afhaalde en onder mijn matras keek. Boeken verslonden; hele bibliotheken en nog. Getekend, hele schetsboeken vol. Nog steeds heb ik veel met het geschreven woord in alle opzichten, ook als het over mezelf gaat. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet lees. Niet alleen boeken - geen krant trouwens - maar wel het nieuws, social media, een tijdschrift dat ergens ligt, reclameborden zelfs, belettering op auto's, advertenties, noem maar op. Letters. Ze zijn magisch.
Zo heb ik niet alleen iets met schrijven en lezen, maar ook met stenen. Stenen vind ik overal. Tijdens een wandeling met de hond. Als we op vakantie gaan, een strandwandeling maken of gewoon op straat lopen; ik loop vaak met mijn neus naar de grond. Stenen zeggen wat. De vorm, de kleur, zacht of hard, ze zijn altijd interessant. Voor mij dan. Een steen is voor mij een blijvend iets. Herinnert me altijd aan waar ik op dat moment was. Meestal aan zon en zee, maar vaak ook aan wind en regen. Zit vaak een aantal dagen in mijn jaszak voordat hij thuis een plaatsje krijgt; bewaard en gekoesterd wordt. Ze hebben veel meegemaakt en zullen er langer zijn dan wij. Net als alle goede herinneringen.
Stenen; voor mij zijn ze een bewijs van ons bestaan. Net als boeken, het geschreven woord dus…