een goedlachse Kees.
Door Jolanda Vermeer
Joke, de vrouw van Kees, zat bij De Zonnebloem en kwam op een middag thuis met de mededeling dat ze mannen zochten als vrijwilliger. Toendertijd waren er alleen maar vrouwen die dat deden. Kees ging met hart en ziel zijn steentje bijdragen. "Ik heb vele vakantieweken meegemaakt en de laatste jaren heb ik ook met het organiseren van vakanties meegeholpen. Ook stippelde hij wandelroutes uit voor De Zonnebloemgasten in Haaren. Met vrijwilligers en gasten trokken ze over begaanbare paden de bossen in. "Het mooiste vond ik", zei hij, "dat ik ze even uit de rolstoel in beweging kon krijgen, al liepen ze dan maar enkele meters zelf. Je zag de mensen dan stralen. Daar deed ik het voor. En altijd afsluiten met een bakje koffie met iets lekkers." 25 jaar lang heeft hij zich hier voor ingezet. "Het was een hele mooie, gezellige, maar bovenal dankbare tijd."
Hardlopen
Kees zegt op zijn vijftigste begonnen te zijn met hardlopen. "Ja, eigenlijk niet helemaal waar, ik heb het toen weer opgepakt." Vroeger liep hij al veel hard. Hij trouwde met Joke en ging in Haaren wonen. Ze kregen samen drie kinderen. Hij kreeg het druk met zijn gezin en zijn werk en het lopen verdween op de achtergrond. De kinderen werden groter, gingen uit huis en Kees zocht zijn hardloopschoenen weer op. Hij begon in een loopgroep met vijftien mensen. "We hebben onder andere de Zevenheuvelenloop gedaan. We gingen met de trein heen en terug en daarna doken we gezellig met z'n allen de kroeg in en dan konden we moe, maar voldaan weer op tijd ons bed in." De loopgroep heeft negen keer aan de bevrijdingsloop meegedaan. "De hele nacht moest je estafette lopen van Wageningen naar Haaren om hier het bevrijdingsvuur te brengen, wat zeker in deze tijd weer eens laat zien hoe belangrijk het is om in een vrij land te leven." Bij één van de marathons moest je 65 jaar zijn. "Ik heb die meegelopen en ben derde geworden. Als ik toen onderweg minder gekletst had met het publiek, was ik eerste geworden." Hij moet er nog hard om lachen."Het was een makkie", beaamt hij. Op zijn zesenzestigste kreeg Kees darmkanker. Net voor zijn operatie trok hij de stoute schoenen aan en liep nog twee marathons. "De arts had het me ten strengste afgeraden, maar hardlopen is een verslaving. Het helpt je om jezelf te vinden." De chemo pleegde een aanslag op zijn lichaam. Gelukkig heeft hij met steun van zijn gezin en zijn loopmaten deze moeilijke periode goed doorstaan en begon hij na een tijd weer opnieuw met trainen. Na de vijfjaarlijkse controle zagen ze iets bij zijn linker longkwab en dat moest worden nagekeken. Hij had weer een marathon gelopen en kort daarop moest hij terug naar de longarts. Die zei: "Het is niet goed, er groeit iets, we denken aan longkanker." "Die is gek", zei Kees tegen de arts. "Ik kom net terug van een marathon lopen." Na wat onderzoeken bleek de diagnose longkanker een feit te zijn. Een operatie volgde en deze keer hoefde hij geen chemo. Na drie maanden begon hij weer met het opbouwen van het trainingsschema. Dat ging goed totdat hij werd getroffen door Corona. Hij had het goed te pakken, maar na een paar weken was hij weer de oude, dacht hij.
Gelukkig
"Zolang ik kan lopen, blijf ik lopen. Ondanks dat ik twee keer kanker heb gehad, ben ik een gelukkig mens." En weer verschijnt er een big smile op zijn gezicht.
Hardlopen
Kees zegt op zijn vijftigste begonnen te zijn met hardlopen. "Ja, eigenlijk niet helemaal waar, ik heb het toen weer opgepakt." Vroeger liep hij al veel hard. Hij trouwde met Joke en ging in Haaren wonen. Ze kregen samen drie kinderen. Hij kreeg het druk met zijn gezin en zijn werk en het lopen verdween op de achtergrond. De kinderen werden groter, gingen uit huis en Kees zocht zijn hardloopschoenen weer op. Hij begon in een loopgroep met vijftien mensen. "We hebben onder andere de Zevenheuvelenloop gedaan. We gingen met de trein heen en terug en daarna doken we gezellig met z'n allen de kroeg in en dan konden we moe, maar voldaan weer op tijd ons bed in." De loopgroep heeft negen keer aan de bevrijdingsloop meegedaan. "De hele nacht moest je estafette lopen van Wageningen naar Haaren om hier het bevrijdingsvuur te brengen, wat zeker in deze tijd weer eens laat zien hoe belangrijk het is om in een vrij land te leven." Bij één van de marathons moest je 65 jaar zijn. "Ik heb die meegelopen en ben derde geworden. Als ik toen onderweg minder gekletst had met het publiek, was ik eerste geworden." Hij moet er nog hard om lachen."Het was een makkie", beaamt hij. Op zijn zesenzestigste kreeg Kees darmkanker. Net voor zijn operatie trok hij de stoute schoenen aan en liep nog twee marathons. "De arts had het me ten strengste afgeraden, maar hardlopen is een verslaving. Het helpt je om jezelf te vinden." De chemo pleegde een aanslag op zijn lichaam. Gelukkig heeft hij met steun van zijn gezin en zijn loopmaten deze moeilijke periode goed doorstaan en begon hij na een tijd weer opnieuw met trainen. Na de vijfjaarlijkse controle zagen ze iets bij zijn linker longkwab en dat moest worden nagekeken. Hij had weer een marathon gelopen en kort daarop moest hij terug naar de longarts. Die zei: "Het is niet goed, er groeit iets, we denken aan longkanker." "Die is gek", zei Kees tegen de arts. "Ik kom net terug van een marathon lopen." Na wat onderzoeken bleek de diagnose longkanker een feit te zijn. Een operatie volgde en deze keer hoefde hij geen chemo. Na drie maanden begon hij weer met het opbouwen van het trainingsschema. Dat ging goed totdat hij werd getroffen door Corona. Hij had het goed te pakken, maar na een paar weken was hij weer de oude, dacht hij.
Gelukkig
"Zolang ik kan lopen, blijf ik lopen. Ondanks dat ik twee keer kanker heb gehad, ben ik een gelukkig mens." En weer verschijnt er een big smile op zijn gezicht.