Kort door de bocht..?

Waarschijnlijk ben ik gewoon een ouwe zeur aan het worden. Maar er zijn nu eenmaal van die dagen dat ik er helemaal niet tegen kan. Iets waar ik me al levenslang over verbaas is het feit dat mensen uren kunnen praten zonder echt iets te zeggen. Twee minuten luisteren naar een praatprogramma is al te lang. Niet dat ik nu iedere dag de wereldproblematiek wil bespreken en oplossen, maar toch…

Door Marja Smeulders

Toen ik jaren geleden mijn kinderen van school ging halen, liep ik er werkelijk letterlijk dagelijks tegenaan. Een flinke club mensen die zich ruim twintig minuten voor einde van de schooltijd verzamelden in en rond het schoolplein, kakelden heel wat weg. Het maakte niet uit waarover. Schoenen, te groot, te klein, dure kleding of juist niet, speelgoed, ballet, gymspullen, zwemkleding, een andere fiets, schoolspullen, stomme juf, je kon het zo gek niet bedenken. Je snapt het wel, gesprek op hoog niveau.

Zelden kwam er iets nuttigs uit, in mijn beleving dan. Een litanie van woorden, praten om te praten. Van de term 'het ene oor in, het andere uit' had men nog nooit gehoord. Gelukkig maar, want dat kwam me goed van pas. 'Huh? Sorry ik heb het even niet gevolgd'. Ik had vaak de neiging gewoon bij mijn fiets of in de auto te blijven wachten, want 'Nee joh, geen tijd, moet meteen weg, druk, druk, druk…..'.

Ik begrijp dat tot op de dag van vandaag niet. Waarom zou je praten als je niets te zeggen hebt? Nogmaals, het hoeft niet allemaal in een hoogdravende discussie te worden uitgespeld, maar gewoon je mond houden als je niets te zeggen hebt, is dat een optie? Of ga ik nu echt te kort door de bocht?

Tegenwoordig bij het ophalen van de kleinkinderen, waar de club mensen inmiddels veranderd is in opa's en oma's en een enkele moeder of vader, gaat dat kakelen over niets gewoon door. 'Wat ik nou toch gezien heb…… luister…'. Zucht…..

Het ligt vast aan mij, maar praten om te praten is niets voor mij. Gelukkig heb ik dat probleem niet met het interviewen van mensen voor De Uitstraling. Daar geniet ik van de verhalen die ieder mens heeft en dan ook nog aan me wil vertellen. Gewoon een-op-een met aandacht en vooral inhoud. Het moeilijkste daarvan is om een prachtig verhaal ook zo prachtig op papier te krijgen. Heerlijk!