Vijfentwintig jaar geleden werd Luc Buyens tot priester gewijd. Veel meer dan zomaar een baan en nog steeds de moeite waard. Een mooie mijlpaal om aandacht aan te schenken.

Door Riny Brandes-van den Dungen

Luc Buyens; een bescheiden en nuchtere man die met twee benen op de grond staat. Voor hem was het niet per se nodig om stil te staan bij zijn jubileum. Voor hem spreekt het vanzelf dat hij zich inzet voor de gemeenschap. Toch begrijpt hij dat diezelfde gemeenschap hem graag in het zonnetje zet. "Wanneer anderen een huwelijksjubileum bereiken wordt daar ook bij stilgestaan. In feite is dit te vergelijken. Ik snap wel dat het kerkbestuur iets feestelijks wil organiseren", vertelt hij.

Wereld van verschil
De afgelopen vijfentwintig jaar is er veel veranderd. "Als je me dat tijdens mijn opleiding had verteld, had ik het nooit voor mogelijk gehouden. Destijds zat de pastoor rustig met een dikke sigaar en een krantje in een fauteuil, samen met de kapelaan was hij verantwoordelijk voor een parochie. Nu sta ik voor zes kerkdorpen. Gelukkig heb ik wel een collega, de Vietnamese priester Pietro, en vele vrijwilligers die me daarbij helpen. Vroeger was het een volkskerk, het middelpunt van de samenleving, dat is niet meer zo. Waar vroeger nauwelijks crematies plaatsvonden en elke zondag wel een of twee kindjes gedoopt werden zie je tegenwoordig juist meer crematies en minder doopsels. Ook Corona heeft veel veranderd. Mensen waren meer op zichzelf aangewezen en daardoor heeft het sociaal leven toch ingeboet. Het komt wel weer op gang maar niet als tevoren", is de ervaring van Luc Buyens. "Dat doet me wel pijn, ik zou dat liever anders zien. Mensen zijn zeker niet van kwade wil. De Kerk neemt een andere plaats in hoewel ik een bepaalde hechtheid ervaar in de dorpen. We leven hier in een goede streek."

Iemand uit de samenleving
Toch is verandering niet alleen maar slecht. "De tijd van het rijke roomse leven met bovenaan mensen als de dokter en de pastoor heb ik nooit bewust meegemaakt. Ik ben gewoon iemand uit de samenleving en dat is goed. Inmiddels woon ik alweer twaalf jaar in Bergeijk, waarvan de eerste twee jaar in Luyksgestel. Het is hier een fijne omgeving; het leven in de Kempen gaat zijn gangetje. De Brabander is van nature rustig, die onderlinge gemoedelijkheid doet deugd", vindt pastoor Buyens.

Geloof
"Ieder mens is anders en uniek. Sommigen vinden het moeilijk om over het geloof te praten terwijl dat voor bijvoorbeeld Italianen of moslims veel makkelijker is. Dat is heel waardevol. Wel is het belangrijk dat we ieder in z'n eigen wezen laten. We moeten respect hebben voor elkaar en onze eigen verantwoordelijkheid nemen."

Pensioen?
Het duurt nog een jaar of zes voordat Pastoor Buyens de pensioengerechtigde leeftijd zal bereiken, al staat stoppen niet echt op zijn programma. "Priester ben je voor het leven, al moet je op een gegeven moment wel wat rustiger aan doen", zegt hij met een lach, "Wanneer je geestelijk gaat inleveren moet je zeggen dat het genoeg is geweest al is dat niet zo eenvoudig. Opvolging is ook voor ons moeilijk, er zijn veel minder herders en je wil de gelovigen niet zomaar laten vallen."

Viering
Voorlopig gaat de aandacht uit naar het jubileum. "We gaan het op een bescheidener manier vieren dan vroeger het geval was, dat is wel prettig. Gewoon is al gek genoeg. Het is voor mij ook niet nodig dat de bisschop komt, ik verwacht dat ik een mooi kaartje zal krijgen van hem. Het is wel fijn om iets te vieren, de kerkdienst maken we wat feestelijker dan anders", zegt Luc Buyens. Hij kijkt ernaar uit om zijn jubileum te vieren met iedereen waar hij regelmatig mee samenwerkt zoals het kerkbestuur, de koorleden, poetsers, de mensen die de begraafplaats bijhouden, vele andere vrijwilligers en natuurlijk alle parochianen en familieleden.