Door Toine van Balkom
De wekker gaat weer en ik zie dat ik over een uur een belangrijke afspraak heb staan op het werk. Niks Teams, nee deze is gewoon ouderwets op het werk waar we elkaar in het echt kunnen aankijken. Vlug op mijn fietske dus naar de schôônste stad van het land. Stappend uit bed hoor ik het alweer tikken op het dak. En jawel hoor, het regent wederom en ik zal mijn hele regenpak aan moeten gaan trekken om enigszins fatsoenlijk op het werk aan te komen. Heb je dan geen auto? Jawel, ons gezin kent maar liefst drie auto's, maar die zijn niet bestemd voor de hoofdkostwinner. Die had namelijk een grote mond, dat er wat er ook gebeurt je altijd op de fiets naar het werk kunt. Mensen zijn namelijk niet gemaakt van suiker. Het is trouwens de laatste maanden zo nat dat zelfs de stoere boys en girl van MTB-club De Biest Bulls op zondagochtend verstek moesten laten gaan om niet te verzuipen ergens in het prachtige Brabantse landschap. Het was zelfs zo erg dat mijn kelder in wijk de Beverakkers, wat geen kelder genoemd mag worden, blank was komen te staan. Daarvan kon ik dan wel weer de medewerkers van het waterschap die in ons dorp wonen de schuld van geven. Een leuke bijkomstigheid nadat al onze voorraad dure wc-papier zeiknat was geworden in de ooit zo 'veilige' kelderkast. Fietsend en zwoegend door de regen (met de Bosch motor op standje Sport overigens) zat ik te denken of de zon nog wel ooit terug zou komen in ons land. Driekwart jaar geleden werd er nog moord en brand geschreeuwd over het tekort aan regen en we moesten rekening houden met een Spaans klimaat in Nederland. Wat een flauwekul allemaal. Het klimaat veranderd en we krijgen steeds extreme tegenstellingen, maar de regen en dus ook natte voeten zijn nog steeds aan de orde. Zelfs in het hooggelegen Brabant sta je meer in de modder dan in het mul zand. Druipend van de regen rijd ik de fietskelder in op het werk. Nu dat klote regenpak uit zien te krijgen. Ik smacht nu toch echt weer naar tropische zonnige kurkdroge dagen.