Het is aanpassen in deze rare periode. Dat vraagt wat van de mens. Voor de een is dat makkelijker dan de ander. Ik heb te doen met de groep die zwaar getroffen wordt door deze crisis. Maar je hebt ook de 'klagers in vaste dienst'. Degenen die al mopperen omdat 'al het blad van de straat bij hen voor de deur ligt'. En dat 'er nu helemaal niets open is' dat het 'saai' is en ze hun vaste etentjes buitenshuis missen. Dat ze nu hun hoofd al breken over 'hoe het met kerstmis moet' met deze onzekere vooruitzichten.
In de tien jaar dat ik bij mensen aanschuif voor een interview moet ik denken aan diegenen die met onvoorstelbare tegenslagen te maken kregen. Die echt compleet knock-out werden geslagen met een diagnose die hun leven volledig zou ontwrichten. Mensen van middelbare leeftijd, vaak met jonge kinderen nog. Ik denk aan Theo die met een 'big smile' op de duofiets met zijn team als maar door ging. Die nu met zuurstof samen met zijn gezin moet ploeteren om nog ergens kwaliteit van leven te vinden. Aan Marian die, met vier opgroeiende kinderen, dacht dat ze borstkanker achter zich had gelaten. Bij een aankomende zware rugoperatie kreeg zij recent te horen dat die weer terug was. Aan Rian, die al te vroeg familieleden verloor en vervolgens zelf met die vreselijke ziekte te maken kreeg. Aan Cornelien wiens lijfspreuk was: 'Kanker mag een hoofdstuk in mijn leven zijn maar niet het hele boek'. Helaas is het boek van deze dappere vrouw nu gesloten. En in deze editie Chantal. Het zijn stuk voor stuk bikkels die er samen met hun gezinnen het beste van maken. Die ondanks alle tegenspoed als tuimelaars vanuit het diepste punt steeds weer overeind komen. Die hebben geleerd te incasseren, te accepteren, te relativeren. Die je zelden hoort klagen, juist nog uitdagingen aangaan en zich met alle kracht inzetten om meer onderzoek naar hun ziekte mogelijk te maken. Vaak niet meer voor zichzelf maar voor 'de zieken van de toekomst'. Theo, Marian, Rian, Cornelien, Chantal en hun vele lotgenoten...voor hen enkel diep respect. Hun 'onzeker vooruitzichten' zijn van een hele andere orde dan die van de 'klagers met gezonde benen', zoals mijn moeder ze noemde. Laten we daar eens vaker bij stilstaan. Ik wens u fijne kerstdagen...desnoods met het familiediner in februari. Wat maakt het eigenlijk uit?