Poes

Door Marja Smeulders

Zeven jaar geleden zocht ik een goed tehuis voor Poes. Een rode kater met een hoog nogal 'dwingend' knuffelgehalte. Door mijn zoon uit het asiel gehaald in de tijd dat hij nog veel thuis was en nog tijd aan hem kon besteden. 

Zéér aanwezig, maar altijd op een aanhalige manier en nooit een scherpe lange nagel naar ons uitgestoken. Een schat van een kater, rood, grote ogen en helaas na een tijdje te veel alleen in het appartement van onze zoon. Natuurlijk verdiende hij een tweede kans. En natuurlijk vonden we een goed adres. Het onze. Want eenmaal binnen kon ik hem natuurlijk moeilijk laten gaan.

Het was niet makkelijk in het begin. Met hond ging prima, maar de andere kat was 'not amused'. Maar ach, alles went (dacht ik) dus de katten ook (not). Als de ene binnen was, ging de andere in de garage en vice versa. Het ging jaren redelijk tot goed, als ze elkaar maar niet zagen of tegenkwamen. Toen onze 'eigen' kat naar de poezenhemel ging, bleef Poes over. Heer van het huis, maar hij had het zelf niet eens in de gaten. Echt, nog nooit zo'n lieve en aanhankelijke kat gehad. Waar ik ging, ging hij. Op het aanrecht, in de bank, op tafel of bureau. Hij was er. Boven mocht hij niet komen, maar natuurlijk ontsnapte hij wel eens. Grappige was wel als ik riep dat hij dan onmiddellijk kwam. Betere oren dan onze hond!

En nu is hij er niet meer……. best even moeilijk. Geen gemiauw meer, geen antwoord op mijn vragen, geen kopjes langs mijn been en geen warm bontje meer in mijn nek als ik 's avonds voor de tv zit. Ik mis um.
Maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het wel praktische voordelen heeft. Nergens meer haren in de bank of op onze kleding. Geen onverwacht teruggegeven brokken in de hoek van de kamer, geen volle kattenbak met bijbehorende luchtjes, geen gepis (territorium?) op het kussen van de hond. En omdat hij het buiten niet gewend was en dus altijd binnen was, kunnen nu ook de tuindeuren weer lekker open met mooi weer. Moet het nog wel even mooi weer worden, maar ja, kleinigheidje….

Tja, het heeft zeker voordelen. Maar soms wegen voordelen niet op tegen het gemis van een dierbaar harig vriendje. Rust zacht Rooie, Dikke (al lang niet meer) Poes, Teun….……