Door Thea Houbraken
Het stond al lang op de verlanglijst, een paar dagen weg met dochterlief. Na overleg werd Porto de bestemming. Geen stoelen besproken en toch zaten we allebei bij de nooduitgang. Beenruimte genoeg dus. Alleen ik op rij 1 en zij ergens halverwege. Voor een korte vlucht, niet echt een probleem. Even uitzoeken hoe je metrokaartjes moet kopen en binnen 40 minuten stappen we vlakbij ons hotel uit.
Even schrikken, als blijkt dat we niet in het systeem staan. Na het tonen van de reservering blijkt, even verderop, een hotel met bijna dezelfde naam te zijn. Daar is gelukkig wel een kamer voor ons. Op naar de vele bezienswaardigheden. Het ligt allemaal niet ver uit elkaar, te voet goed te doen. Alleen het hoogteverschil. Poeh, na enkele dagen appt een collega hoe het is. "Ik heb, denk ik, nu dezelfde gespierde kuiten als Harrie Lavreysen", app ik terug. Serieus, bij het uit bed stappen voelen we ze allebei hevig protesteren. Het ligt dus echt niet aan mijn leeftijd. Bij de beroemde boekwinkel, besluiten we niet in de rij te gaan staan om binnen te mogen. We genieten wel van een lekker ijsje en van de muziek van een knappe gitarist, die daar speelt. We geven hem, ons laatste kleingeld.
Verder maar weer naar het mooie station met 20.000 beschilderde tegeltjes. Waar de natuur roept. Gelukkig is er een toilet. In de automaat kan alleen muntgeld. Dat kunnen we moeilijk terug gaan vragen aan de knappe gitarist. Bovendien houdt mijn blaas die lange wandeling niet, ben ik bang. Pinnen bij het toilet kan ook niet. Dan maar op zoek naar een pinautomaat. Het laagste pinbedrag is €20,00. De toiletdame kan het briefgeld niet wisselen. Niet alleen wij, maar ook mijn blaas had dat wel prettig gevonden. Dus gaan we een flesje water kopen. En eindelijk hebben we dan ons begeerde muntgeld. Ik besluit dat straatmuzikanten nog zo knap kunnen zijn, of goed kunnen spelen, mijn kleingeld krijgen ze niet meer. De laatste dag ontzien we onze kuiten. We laten ons rondrijden in een tuktuk. Natuurlijk volgt nog een port-proeverij. Een klim om de zonsondergang te zien. En nemen we, uit medelijden met onze kuiten, de metro terug naar het hotel. De volgende dag voelen de kuiten fijner. Volgens dochterlief, omdat we gisteren rustig aan hebben gedaan. Ik blijf erbij dat het komt omdat onze kuiten zo getraind zijn nu.