miauw miauw daar hoor je veel minder over. Stan Dierckx is een 24-jarige jongeman uit Bladel, hij vertelt in alle openheid over zijn (ex-)verslaving.
Door Angelique van Gils - Baijens
Experimenteren
"Ik gebruikte verschillende soorten drugs in het weekend tijdens feesten, in die tijd was ik echt aan het experimenteren. Door mijn vriendengroep kwam ketamine op mijn pad. Dat wilde ik wel eens proberen, nam veel te veel waardoor het helemaal niet goed ging. Ik was zo ziek en hing boven de wc. Ik vond het echt drie keer niks. Op dat moment was het niet mijn ding", Stan vertelt verder, "Ruim een half jaar heb ik ketamine niet aangeraakt tot ik het weer aangeboden kreeg op een afterparty van een festival. Op dat moment was ik helemaal vergeten dat ik er niet goed opging. Dit keer ging het wel goed, ik werd er niet ziek van."
Verbloemen
"Na een tijd gebruiken van ketamine merkte ik dat het een kortwerkende drug is, na drie kwartier was het uitgewerkt. Het zit dan nog wel in je bloed maar ik kon eigenlijk alweer redelijk snel goed functioneren. Je zag het niet aan me als ik gebruikt had; geen grote pupillen. Ik kon er gewoon van slapen en eten. Toen dacht ik 'dí' is wel interessant", vertelt Stan in alle eerlijkheid. "De andere drugs kon ik niet verbloemen, die kon ik niet een uur voordat ik naar huis ging gebruiken want dan zouden ons pap en mam erachter komen. Met ketamine kon dat wel. Doordeweeks kon ik dit ook gebruiken zonder dat het aan me gezien zou worden. Ik kon, na gebruik, nog een normaal gesprek voeren... en dat is bij mij het gevaar geweest." Stan vertelt verder: "Ik had vooral een psychische drang om te gebruiken, lichamelijk niet. Ik stond 's morgens al op met de gedachte 'hoe kom ik aan geld om mijn drugs te kunnen halen.' En die gedachten gingen de hele dag door; hoe kom ik aan geld, wanneer kan ik weer gaan halen, heb ik nog voldoende. Mijn loon ging er volledig aan op; en meer. Schulden bij dealers, geld stelen en spullen verkopen. Je wordt geleefd door de verslaving. Ons pap en mam wisten wel dat mijn vrienden gebruikten en gingen wel een gesprek met me aan. Natuurlijk vonden ze wel eens zakjes of zagen het aan mijn ogen. Maar ja ik bleef gewoon liegen en ontkennen. Ze kwamen er pas echt achter toen bij de uroloog het woord ketamine viel. Dit zijn ze gaan opzoeken en zijn mij in de gaten gaan houden. Op dat moment kwamen ze erachter dat ik écht een probleem had."
Kapot
"Door problemen aan mijn blaas, heel veel pijn et cetera, kwam ik uiteindelijk bij de uroloog terecht. En die bracht het gebruik van ketamine meteen ter sprake. Toch bleef ik aangeven dat ik niet zo veel gebruikte. Dat ik hulp nodig had, werd mij later pas duidelijk; het moment dat ik in de put zat. Mijn blaas was kapot, ik kon niet meer werken. Ik kon helemaal niks meer als alleen gebruiken; lichamelijk kapot en financieel ook kapot. Mijn vrienden hadden afstand genomen, zij zagen ook dat ik veel aan het gebruiken was. Ik zag er slecht uit, woog maar 55 kilo. Toen is echt het kwartje gevallen en ben ik naar mijn eerste opname gegaan. Na een zoektocht heb ik me laten opnemen in een afkickkliniek in Voorthuizen. Een opname van een maand zonder telefoon, zonder familie, afgesloten van alles en samen met medegebruikers in alle leeftijdscategorieën. Dat was een heftige mooie tijd, misschien gek om dat zo te zeggen maar ik was niet alleen, ze begrepen me en dat was heel fijn."
Maar….
"Na een maand ging ik terug naar mijn eigen omgeving, gaandeweg kwam er weer alcohol in het spel. Langzaamaan ging ik weer drugs gebruiken. Hetgeen dat ze me meegegeven hadden in de kliniek zoals naar meetings gaan, een sponsor zoeken en contact met oude vrienden verbreken, deed ik niet. Het ging helemaal fout en ik zat weer in mijn verslaving. Inmiddels had ik werk, supersaai werk maar oké het verdiende goed. Door de verslaving en gebrek aan geld ging ik stelen op mijn werk en ben daar uiteindelijk op heterdaad betrapt. De politie stond al op me te wachten. Ons pa en ma wisten niet dat ik teruggevallen was tot ze het telefoontje van de politie kregen. Ik zat vast en dan gaat het balletje weer rollen. Dan zit je daar alleen in zo'n cel en dan ga je toch nadenken; strafblad, diefstal, blaas nog verder naar de klote. De dag erna heb ik meteen alles op tafel gelegd bij mijn aftercare in Eindhoven en ik kreeg gelukkig verlenging. Toen naar huis... ik heb ons mam nog nóóit zo kwaad gezien, het vuur stond in haar ogen. Daarna naar mijn sponsor gegaan en alles opgebiecht, ook tegen hem had ik gelogen. Uiteindelijk ben ik opgenomen in een Safehouse; PointO. Daar ben ik een jaar opgenomen geweest, volledig onder begeleiding leren terug te komen in de maatschappij."
Afgekickt en een nieuw leven!
Dáár is het voor mij het herstel begonnen. Het Safehouse is echt mijn redmiddel geweest. Daar ben ik begonnen vanaf nul. Afstand genomen van vrienden en omgeving, gestopt met dealercontacten, geen werk en geen geld. De enigen die ik nog 'had', waren mijn ouders en broertjes. Voor zover ik dat kan zeggen want die was ik ook al redelijk kwijtgeraakt in die periode", geeft Stan toe. Inmiddels is hij clean, heeft een vriendin en een nieuwe vriendenkring. Hij werkt als persoonlijk begeleider specifieke doelgroepen bij Centrum Jeugd en Gezin (CJG) én volgt een opleiding. "Superleuk om jongeren één op één te begeleiden en het is in Bladel; lekker dichtbij." Hij gaat nog steeds naar meetings. Jammer genoeg is zijn blaas heel erg slecht en herstel is niet echt in zicht. "Mijn blaas is naar de klote en dat heb ik zelf gedaan. Er is mee te leven maar het is echt niet fijn." aldus Stan.
Geef uw tekst hier ...