Stress

Door Ruud Thijssen

Twee weken geleden heb ik mijn meest stressvolle dag in jaren meegemaakt. En tjonge, wat voel je je dan klote. Nee, ik kreeg geen examenuitslag of ging niet een deadline niet halen, nee veel erger; onze hond had besloten om tijdens het uitlaten 's morgens weg te lopen. Normaal zou ze dit nooit doen, daar is ze werkelijk veel te braaf (en bang) voor. Maar Pleun was niet helemaal Pleun; ze had al enige tijd last van een longontsteking en kreeg daar medicijnen voor. Waarschijnlijk voelde ze zich die ochtend ziek en zodoende besloot ze om weg te lopen en ergens in de struiken achter de tennisbanen in Eersel een schuilplekje te gaan zoeken. En tja, ga haar dan maar eens zoeken. We hadden voor ons gevoel het hele gebied zorgvuldig uitgekamd, maar ze was nergens te vinden. Dan ga je als snel aan ergere dingen denken. 'Wat als ze de weg overgestoken is? En wat als ze door een auto is aangereden'. Elke sirene die je hoort is lichte paniek. En dan moet je ondertussen ook nog proberen te werken. Inmiddels hadden we al oproepjes op social-media, de buurtapp en verschillende andere whatsappgroepen gedaan. Dit resulteerde in veel mee-zoekende buurtgenoten, waaronder onze lieve buurtgenoot. En warempel ze vond Pleun, verscholen in de struiken. Wat een opluchting, ze leefde dus nog. Maar haar te pakken krijgen, ging nog niet. Ze voelde zich opgejaagd en ging er dan weer vandoor. En zo ging langzaam de middag voorbij zonder hondje. Tegen het eind van de middag had mijn vriendin wat mensen opgetrommeld om nog een keer het hele gebied te doorzoeken. En ja, Pleun werd weer gevonden. Maar ook deze keer ging ze er weer vandoor. Een klein halfuurtje later werd ik gebeld door onze overbuurvrouw in de Koppenhoek. 'Weten jullie dat Pleun bij jullie in de voortuin zit?' Ze was dus van schrik naar het voor haar veiligste plekje gerend: thuis. Gelukkig kon onze overbuurvrouw haar wel vastpakken. Pleun was inmiddels doodop en kon, toen wij er eenmaal waren, niks anders meer dan met ons knuffelen. Eind goed, al goed dus! Bij deze wil ik iedereen nogmaals bedanken die mee heeft helpen zoeken. Ik hoop dit nooit meer te hoeven meemaken, want zoveel stress kan ik (en Pleun) eigenlijk niet aan. En Pleun, die houden we de komende tijd extra goed in de gaten.