Thuis

Ons huis, de plek waar we het liefste zijn, blij om thuis te komen. Onze gezinsbubbel, maar nu vooral onze veilige haven en ook onze werkplek. Teveel thuis moeten zijn voelt echter onvrij, je wilt even ontsnappen. We missen de gezellige visites, even koffie drinken tijdens het winkelen, even bij iemand aanlopen. Sinterklaas kwam wel in actie, maar zonder persoonlijk bezoek van de Goedheiligman en zijn Pieten. Met Kerst thuis voor de buis en waarschijnlijk ook met oud en nieuw. 2020 gaat niet knallend ten onder; we begraven dit coronajaar stilletjes en vestigen alle hoop op een nieuw jaar.  

Dit alles zet me aan het denken over onze contacten. Voor corona kon ik me best wel ergeren als mensen als eerste handeling hun mobieltje op tafel leggen. Betekent dat niet een gebrek aan aandacht? Of tenminste, dat die aandacht elk moment mogelijk gedeeld moet worden? Het is toch veel fijner om je te focussen op één ding tegelijk. Een voorbeeld: tijdens een fietstochtje (deze zomer) zag ik een jonge moeder met kindje in de kinderwagen met de gezichten naar elkaar toe, kap omlaag. Heerlijk wandelen in de zon, genieten toch? Dan vind ik het wel heel jammer dat mama een donkere zonnebril op heeft en een koptelefoon op. Geen oog-, geen oor- en geen stemcontact.

Voor het eerst (ook een coronagevolg) keek ik 's middags wel eens naar kamerdebatten op de t.v. Toegegeven, hoewel de onderwerpen me wel degelijk interesseerden: sommige sprekers zijn wel erg langdradig of irritant door zes keer uh, uuhh, in een zin te gebruiken. Maar de enige die geen mobieltje of tablet voor zich heeft liggen is Kamervoorzitter Khadija Arib. Werkelijk iedereen op de blauwe stoeltjes wacht alleen zijn beurt af en is ondertussen druk bezig met appen, mailen et cetera. Ook tijdens de dagelijkse praatprogramma's, die vanwege de anderhalvemeterregel meerdere gasten laten wachten op een bankje op de tweede rij, druipt de desinteresse soms van de gezichten van de wachtenden. Ze leven pas op als ze 'hun' verhaal aan de tafel kunnen vertellen.

Maar toch, inmiddels ben ik dankbaar voor onze digitale communicatiemogelijkheden. Met mij vele ouderen, denk ik. Waar zij de mogelijkheden voorheen misschien afwezen als 'nergens voor nodig', is nu toch wel bewezen dat de nieuwe vormen van contact zoals videobellen, heel leuk en waardevol zijn. Lieve (klein)kinderen, voor jullie was dit jaar ook moeilijk, maar bedankt voor het wegwijs maken!