Zachtop lachen en hardcore voelen

Zo omschrijf ik de afgelopen maanden van mijn leven in een notendop. De laatste maanden die mijn schoonmoeder bij ons mocht zijn na ruim 25 jaar gevochten te hebben tegen de vieze ziekte die o zo velen om ons heen treft. Want het was pittig, heftig, zwaar en ja, er waren een paar serieuze wankelmomenten.

Door Sylvia Fullinck-Cremers

Er waren veel heftige dagen en slapeloze nachten voor mijn man en mij, als mantelzorgers. En geloof me, we hebben het allemaal met veel liefde gedaan. De ziekenhuisbezoeken, het regelen, steunen, opvangen, in huis nemen, troosten, moed inspreken, opkomen voor haar rechten en vooral ook vaak vechten tegen het voor veel mantelzorgers bekende systeem van de gezondheidszorg, de WMO, WLZ en alle daaraan gerelateerde instanties en diensten. En geloof het of niet; het is ons gelukt om tegen alle verwachtingen in en met veel geduld, slikken en soms ronduit brullen als een leeuw haar zo goed mogelijk te ondersteunen tijdens haar gevecht. Tot haar laatste adem in haar eigen huisje is het bijna allemaal kunnen gaan zoals zij het graag wilde.

Dat hebben we te danken aan de vele mensen met een zorghart die zich ondanks de onmogelijke regels van de zorg, WMO, WLZ, zorgverzekeraars, regeldruk, werkdruk moeilijke patiënten en familieleden die het allemaal ook niet meer trekken, blijven inzetten om er te zijn voor de mensen die hen zo verschrikkelijk hard nodig hebben.

De huisarts en de assistentes die er altijd waren als we hulp of advies nodig hadden en ons ondersteunden waar mogelijk. De specialisten in het ziekenhuis die ondanks de drukte toch de tijd namen om haar uit te leggen wat er stond te gebeuren en een bemoedigend woordje voor haar hadden. En natuurlijk die kanjers aan het bed die zich de benen onder het lijf vandaan lopen en moeten voldoen aan alle vaak ronduit onnodige regelgeving, die dan als ze zien dat er tranen zijn of dat er angst is toch even op het bed gaan zitten en een hand vasthouden en troostende woorden spreken.

En dus bedank ik hen. Al die mensen in de zorg die toch maar gewoon door blijven gaan. Die doorvechten, door ploeteren, en blijven opkomen voor de mensen die hun hulp zo hard nodig hebben. Want jullie hebben niet alleen haar geholpen maar zeker ook ons, doordat jullie bleven doorgaan konden wij dat ook en daardoor is het ondanks alles wat tegenzat toch gelukt.

Nu ze er niet meer is komt het moment dat we alles een plekje moeten gaan geven. Maar ook al zijn jullie daar niet bij, ook dat zal ons mede door jullie inzet en bemoedigende woorden weer gaan lukken. Denk nooit door wie het gedaan moet worden maar met wie, want samen zijn we sterk!