Afscheid nemen

Door Sylvia Fullinck-Cremers

Ik zit voor de raam naar buiten te kijken en kijk terug op de afgelopen week. Een week die in het teken van afscheid nemen staat, want we moeten afscheid nemen van onze oma. Een supersterke vrouw die ik liefkozend mijn stoute meisje noem. Want naast dat ze de sterkste vrouw is die ik ken, zit die ondeugende twinkeling nog steeds in haar ogen. Ze is geen vrouw van veel woorden en blijft meestal een beetje op de achtergrond, maar als haar mond dan eens opengaat dan is ook meteen iedereen stil. Ze kan vreselijk grappig uit de hoek komen maar kan ook iedereen in zeer mooie woorden op zijn of haar nummer zetten.

Geboren in 1923 heeft ze 98 lentes mogen meemaken. Ze heeft 10 kinderen grootgebracht maar ook 19 kleinkinderen en 28 achterkleinkinderen mee opgevoed, Een echte Oma! Als Jana haar ogen groot maakte dan was je weer lief want dan wist je wel hoe laat het was. En als je pijn had omdat je te wild was geweest dan plakte ze mopperend maar liefdevol een pleister.

Haar leven ging lang niet altijd over rozen, ze heeft zeer zeker moeilijke tijden gehad maar wist desondanks altijd positief te blijven. Iets waarvan ik me vaak afgevraagd heb hoe ze zo vreselijk sterk kon blijven en vooral hoe ze ondanks alles toch kon blijven lachen.

Kijk naar welke tijden ze heeft meegemaakt: De Tweede Wereldoorlog, Holocaust, Hiroshima en de Koude Oorlog. De opkomst en afschaffing van apartheid in Afrika, De Grote Depressie en nog heel veel meer. Ze was getuige van de eerste mens in de ruimte, de eerste stappen van de mens op de maan. De opkomst van de radio en televisie en hoe de auto steeds normaler werd in ons leven, dat heeft zij allemaal mogen meemaken. Ze zag hoe we van contant geld in het loonzakje naar de maandelijkse loonstrook, de bankrekening, de pinpas en het online banking gingen. Ze heeft de wereld heel vaak, heel veel zien veranderen.

We zijn nu al een paar dagen bij haar aan het waken en dat is moeilijk en mooi tegelijk. En hier zo zittend voor het raam denk ik terug aan wat ze altijd zei: 'Jullie zijn in mijn hart en ik blijf altijd van jullie houden want jullie zijn allemaal mijn familie'. En zij blijft voor altijd onze Jana, De Mai van onze familie.