Bert en Mia Per fiets van Knegsel naar Santiago de Compostela deel 2
Door Wim van den Haak
Op zaterdag 28 mei om kwart voor tien zijn ze uit Knegsel vertrokken. "Net op het moment dat we weg wilden fietsen, kwamen bij verrassing dochter Ingrid en schoonzoon Pierre ons uitzwaaien. Geweldig. En warempel - 75 kilometer verderop - in Lier (B), wie zitten daar op een terrasje? Inderdaad diezelfde Ingrid en Pierre die ons na onze eerste dag fietsen op het terras verwelkomden. Wat een verrassing." Vol trots en emotie vertellen ze daarover.
Amai, amai, amai
Tijdens ons gesprek leest Bert enkele anekdotes voor uit het dagboek dat hij heeft bijgehouden. "Zo spraken we in België een oudere man die vraagt waar de reis naar toe gaat. 'Wat had ik dat ook graag willen doen, maar dat ging niet meer.' Een vrouw kan haar oren niet geloven als wij vertellen waar we naar toegaan en hoe oud we zijn. 'Amai, amai, amai,' zegt ze, 'mag ik van u een foto trekken, want dat gelooft mijn man anders nooit.'" Ze vertellen over de lekke band van Bert zijn fiets op de zevende dag van hun tocht. Gelukkig heeft een vriendelijke fietsenmaker ter plekke de band kunnen plakken en hen naar hun slaapplaats 25 kilometer verderop gebracht. Ze beschrijven hoe heerlijk ze het gevonden hebben dat hun dochter Mariska, die in Frankrijk woont een dag of drie met hen heeft meegefietst. "Ze regelde alles voor ons. We hebben het zwaar gehad; heel zwaar", zeggen ze beiden. "Achteraf gezien, hebben we onszelf een beetje overschat deze derde keer."
Afzien
Ze hadden de navigatie, vooraf ingesteld door hun schoonzoon, thuisgelaten. "We hebben er van tevoren onvoldoende mee kunnen oefenen. We volgden de route aan de hand van de routebeschrijving uit het fietsboekje. En dát was verschrikkelijk ingewikkeld. In de ene hand het boekje, in de andere hand het fietsstuur. Dat werkte niet. We reden té vaak verkeerd." Ze hadden meestal goed weer, maar soms was het 's ochtends steenkoud en werd het in de middag verschrikkelijk heet. Ze hebben dus vreselijk afgezien. Zelfs zo erg, dat ze op een gegeven moment overwogen om te stoppen en terug te gaan naar Nederland. "Probeer vol te houden, wij helpen jullie op afstand", hadden de kinderen gezegd. "Wij reserveren de overnachtingsplaatsen, probeer dagelijks kortere afstanden te fietsen en wij gidsen jullie op afstand op weg naar Santiago." Ze hoefden niet langer meer zelf naar een overnachtingsplaats te zoeken. Als ze verkeerd reden, belde één van de kinderen met de mededeling: "Jullie moesten bij de kerk niet linksaf, maar rechtsaf" of "Jullie zijn verkeerd gereden, maar als je nog even doorrijdt, dan kunnen jullie alsnog linksaf." En dat werkte! De motivatie kwam weer terug.
Santiago de Compostela
Aan de voet van de Pyreneeën - aan de Franse kant in Saint Jean de Port - moesten ze moed verzamelen voor de laatste 800 kilometer (!) op de fiets; berg op, berg af. "Het laatste stuk was heel pittig", zegt Bert. "Uiteindelijk is het gelukt en kwam Santiago in zicht. De torens van de kathedraal van Santiago de Compostela, die al van ver zichtbaar waren, gaven ons weer nieuwe energie. We hebben het gehaald", glimmen ze beiden. "De kinderen hebben ons er doorheen gesleept, naar voren geduwd. Wat een schatten."
Boodschappen
"Plannen voor een nieuwe tocht hebben we nog niet. Maar gisteren hebben we weer gewoon boodschappen gedaan. Met de fiets". Bert en Mia; een prachtig stel uit Knegsel.
