Er even écht tussenuit

Door Margriet Lieftink

Ooit, in het mobieltjesloze verleden, gingen we met onze jonge kinderen tien dagen op vakantie naar de Veluwe. We waren nog maar net onderweg toen bij Best vanaf een brug een baksteen door de achterruit gegooid werd. Dat was toen helaas een rage bij sommige lieden. Huilende kinderen op de achterbank, overal glas, chaos. Uren vertraging, wachten en voorlezen in een garage.

Halverwege dag twee was de vijfjarige, die vlakbij op de hei met haar zusje speelde, ineens weg. Paniek! Mijn man stoof naar de receptie, leende een fiets en begon methodisch in steeds grotere cirkels te rijden, voortdurend haar naam roepend. Elke vezel in mij wilde rennen en schreeuwen, maar ik liep daar met twee jonge, hongerige kinderen, waarvan de jongste dringend moest plassen. "Nou heb ik nog maar één zusje!", zei de zevenjarige op dramatische toon. "We kunnen toch ook mógge zoeken!", zei de driejarige ongeduldig.

Ondertussen waren jongens van de camping op motoren aan het zoeken - ik wist dat ze zich voor die herrie zou verstoppen - en was er sprake van het inschakelen van de legerbasis vlakbij. Drie uur later werd ze goddank gevonden, zeven kilometer verderop, door jonge ouders op de fiets met hun kinderen in een karretje erachter. Zij namen het huilende meisje mee en kwamen na een tijd haar roepende vader tegen.

Wachtend in ons huisje, mechanisch de kinderen verzorgend en afleidend, had ik ondertussen de meest bizarre gedachten. 'Hoe vertel ik het op school?!', bijvoorbeeld. Alsof dát belangrijk was... Toen ze eindelijk binnenstapten, barstte ik in tranen uit, waar alle kinderen van schrokken. ("Ik heb helemáál niet gehuild!", zei de jongste de volgende dag tevreden). Uitgeput gingen we allemaal vroeg naar bed, je wordt jaren ouder van zo'n dag.

Op dag drie bleek dat ze minstens tien teken had overgehouden aan haar avontuur, die allemaal door haar vader werden verwijderd. Dat viel niet mee: buiten én binnen was het dertig graden, stilzitten was moeilijk, waardoor er vaak een velletje klem zat, met alle luidruchtige gevolgen van dien. Na elke weggehaalde teek werd de pauze langer, het nam het grootste deel van de dag in beslag.

"Als er vandaag wéér iets ellendigs gebeurt wil ik naar huis!", zei ik op dag vier tegen mijn man. Maar gelukkig was de rest van de vakantie één en al rozengeur en zonneschijn.