Niet nadenken, schrijven...

Heb ik altijd willen schrijven? Ja. Doe ik dat nog steeds met veel plezier? Ja. 

Door Marja Smeulders

Vanochtend realiseerde ik me, terwijl ik de hond aanlijnde voor de ochtendwandeling en mijn gedachten net als vannacht alle kanten in zwiepten, dat schrijven is, wat ik altijd heb willen doen. Nu ben je geacht 's nachts te slapen maar dat lukt niet (meer) altijd. Waar ik vroeger een gat in de dag kon slapen en mijn kussen maar hoefde te zien, heb ik nu steeds vaker last van slapeloosheid en midden in de nacht regelmatig wakker worden. Gisterenavond kregen we laat een bericht van een overlijden. Dat neem je dan mee naar bed. Dat blijft hangen en is niet bevorderlijk voor een goede nachtrust. Tja….en dan ga ik schrijven.

Ik moet schrijven. Vroeger al, met een potlood of met gekregen nieuwe pen. Een vulpen of fineliner. Daarna de typemachine en tegenwoordig via de laptop. Dingen die ik meemaak, die me raken, die ik wil onthouden. Waar ik vroeger altijd zat te kriebelen in dagboeken, schrijf ik nu artikelen, columns, human interest verhalen. Dit dus. De verhalen van mensen opschrijven is ontzettend leuk, maar daarbij vergeet ik -merk ik nu- mijn eigen verhalen. Dagboeken vol over allerlei, veelal dagelijkse, gebeurtenissen. Dat was eens. Toch kan ik dat soms nu ook gebruiken.

Delen met mezelf. Misschien omdat het dan zwart op wit staat? Geen idee, maar op een of andere manier wordt de last van het erover nadenken minder. Leuke gedachten zijn prettig om terug te lezen. Lastige gedachten moet je gewoon kwijt aan het papier. Zonder commentaar of wederhoor. Gedachten waardoor de dagen even zwaarder zijn dan anders. Verwerken door het van je af te schrijven, het helpt. Echt. Ik moet het weer eens oppakken…..als ik tijd heb.

Er zijn zoveel verhalen. Mensen willen graag vertellen en ik wil graag luisteren. Veel verhalen blijven bij mij jaren hangen. Verweven zich met mijn eigen verhalen en met mijn leven. Hebben impact. Veranderen mijn gedachten. Roepen emotie op, medeleven en medelijden. Maar ook verwondering en verbazing. Het zijn vaak verhalen waarvan de verteller niet eens in de gaten heeft wat het achterlaat. Zou dat met de schrijfsels naar mezelf ook zo zijn geweest? Ik zal het nooit weten. Het eens geschrevene is weg, niet meer terug te lezen, opgeruimd als oud papier. Het brengt ruimte voor nieuwe gebeurtenissen…