Kirsten Michels : is triatlon voor de topatleten onder ons of kan iedereen het?

Op zoek naar een antwoord zochten we contact met de plaatselijke triatlonvereniging en praten we met Kirsten Michels die lid is vanaf de oprichting.

Kirsten (1974) groeit op in Hilvarenbeek waar ze samen met haar zussen lid is van de zwemclub. Haar vader was voorzitter ten tijde dat er een triatlon georganiseerd werd. Dat vond Kirsten als meisje van tien jaar erg interessant. Er werd naar hun huis gebeld door mensen om zich op te geven. Bij de telefoon lag een lijst en zij mocht dan ook de telefoon aannemen en zo een beetje meehelpen. Daar is het zaadje geplant, alhoewel het jaren later pas tot bloei komt.

Hoe het begon
Na de studententijd woont Kirsten met haar man in Arnhem en wordt daar lid van de triatlonvereniging. "Dat vond ik meteen heel leuk. Ik kon al zwemmen, want ik had heel m'n leven op die zwemclub gezeten. In m'n studententijd deed ik een beetje aan hardlopen. Fietsen had ik nog nooit gedaan, maar dat kan in principe iedereen. We zijn alleen vrij snel terug verhuisd naar Brabant en daar was op dat moment geen triatlonclub. Later zat ik bij Taxandria om te lopen en toen begonnen er paar leden met de oprichting van de triatlonclub. Daar was ik toen wel weer als eerste bij", vertelt Kirsten op de vraag hoe ze bij triatlon gekomen is. Kirsten werkt drie dagen, woont samen met Jorge en heeft twee zonen, Joris en Raúl. Daarnaast vindt ze het belangrijk om te bewegen en maakt ze tijd om te sporten. "Ik heb er echt profijt van, zoals een goede conditie. Dat is heel fijn voor alles. Het is wel keuzes maken. Mijn man sport ook veel en daarmee hopen we de kinderen een sportief voorbeeld te geven", vertelt ze over haar motivatie.

Ieder heeft zijn eigen sportdoel
Kirsten traint gemiddeld genomen wel alle drie de onderdelen, maar dat is niet verplicht. Er zijn ook leden die twee van de drie disciplines trainen. Natuurlijk zijn er ook leden die voor de volledige triatlon trainen en daar zit van alles tussenin qua niveau. De groep bestaat uit ongeveer zestig leden en is behoorlijk gemêleerd. Binnen de club heeft ieder zijn eigen sportdoel. Sommigen doen mee aan wedstrijden van verschillende afstanden. Voor Kirsten hoeft dat niet per se, maar ze vindt het wel leuk om een keer iets te doen: "Ik doe dan mee aan de teamcompetitie. Dat is heel leuk! Dan ga je als team de wedstrijden doen. Dat is zeker zo leuk, omdat het eigenlijk een hele individuele sport is en dan is deze vorm toch in teamverband. Per wedstrijd is er een ander element ingebracht, zoals een estafette. Daarnaast doe ik dit jaar mee aan een wedstrijd in Oirschot, een kwart triatlon, dat is voor mij een hele prestatie." Voor de beeldvorming een kwart triatlon omvat één kilometer zwemmen (meestal in open water), vervolgens veertig kilometer fietsen en tien kilometer hardlopen.

Ook voor de gezelligheid
Haar trainingsschema ziet er ongeveer als volgt uit: "Ik probeer drie keer per week te lopen, twee keer te zwemmen en een keer te fietsen. Maar het fietsen komt er niet altijd van. Als het een keertje minder is, omdat ik moe ben of er andere dingen zijn, is dat ook goed. Je moet het niet overdrijven. Dit klinkt allemaal heel veel, maar ik ben geen echte sporter in hart en nieren, zeg maar. Er zitten ook mensen bij onze club die niet kunnen leven zonder sport. Dat kan ik wel, maar ik doe het vooral ook voor de gezelligheid, dat is een goede stimulans! En het is lekker buiten." Met wat oudere kinderen is het goed te combineren, want die liggen nog in bed op de tijden dat er getraind wordt in het weekend.

En ik neem mee...
De volgorde bij triatlon is altijd zwemmen, fietsen, hardlopen. Dat doe je in speciale kleding; een tri-suit genaamd. Een pakje waar je alle drie de onderdelen in kunt doen. Je hoeft je tussendoor niet om te kleden en je stapt dus met een nat pak op de fiets. Logistiek is het een organisatie vertelt Kirsten: "Ik heb voor mezelf een hele inpaklijst, omdat je wel veel spullen moet meenemen. Bij je fiets zet je een plastic bak met al je spullen erin. Wij trainen ook op die wissels, omdat dat ingewikkeld is en je moet weten hoe dat werkt. Ook voor je spieren, omdat de overgang van het fietsen naar het lopen best gek voelt in je benen." Terug naar de logistieke kant: "Je komt dus uit het water en loopt naar je fiets. Dan heb je een verplichte volgorde. Je moet bijvoorbeeld eerst je helm opdoen, voordat je je fiets pakt. Eventuele andere zaken doe je even snel, want de tijd loopt door. Dan loop je met je fiets naar een bepaald punt van waaraf je op de fiets mag stappen. Bij terugkomst op hetzelfde punt moet je weer nadenken over de wissel. Snel andere schoenen aan en door, op weg naar de finish!" Bij triatlon beoefen je drie sporten, dus heb je verschillende kleding en materialen nodig. Dat is in het begin wel even een investering, maar als je de spullen eenmaal hebt, kun je er daarna lang mee doen. "Je hebt de materialen in allerlei prijsklassen. Dat is maar net wat je wilt. Maar in het begin kost het wel wat. Dat is zo. Om lid te zijn van de club is dan weer relatief goedkoop", licht ze toe.

Iedereen kan het!
Kirsten vindt stellig dat iedereen triatlon kan beoefenen. Je hoeft niet in alles heel goed te zijn. Ook is het niet noodzakelijk om een racefiets te hebben en een perfecte borstcrawl te beheersen. Met een sportieve fiets en een goede schoolslag kom je er ook op de kortere afstanden. Ze zag zelfs een keer een deelnemer met een gewone stadsfiets met de fietstassen er nog op. "Het belangrijkste in de beeldvorming over triatlon is dat het niet super intensief of extreem is. Het is een normale sport, alleen je doet drie dingen in plaats van één. Je traint ermee ook al je spieren en door de afwisseling is het divers. Je leert de omgeving heel goed kennen door de fietsroutes. Dat is echt hartstikke leuk", sluit Kirsten enthousiast af.

Nieuwsgierig geworden? Kijk eens op www.taxandria.at/triathlon

Geef uw tekst hier ...