Ja ik ben koppig!

Sylvia Fullinck-Cremers

Die blik die mijn dochters me geven wanneer ik vraag waar de 'aan-knop' op hun nieuwste telefoon zit. Alsof ik ineens een vreemde taal begin te spreken. "Mam, er ís geen aan-knop meer. Het is 2024, je moet swipen!" Ah, swipen. Dat mysterieuze gebaar waar ik als iemand uit het pre-digitale tijdperk maar niet aan kan wennen. Voor mij voelt swipen als jongleren met eieren: je doet je best, maar uiteindelijk belandt er altijd iets op de grond. "Laatst zei mijn oudste: 'Jullie zijn koppig on steroids'. En dat klonk op zich best stoer. Helaas was het niet bepaald als compliment bedoeld. De kern van hun frustratie? Mijn relatie met technologie. Mijn dochters, beiden ergens in de bloei van hun twintiger jaren, lijken geboren met een iPad in de hand. Ze typen met hun duimen sneller dan ik ooit met tien vingers zal kunnen. En als ik mijn papieren agenda pak, kijken ze me aan alsof ik net een rooksignaal heb verstuurd. Om te bewijzen dat ik wel degelijk bij de tijd ben, installeerde ik onlangs een nieuwe app voor videovergaderingen. Twee uur later en zes wanhopige telefoontjes naar de helpdesk verder, zat ik eindelijk in de vergadering, gefilmd vanuit de meest flatterende hoek: recht onder mijn kin. "Jullie zijn gewoon ongeduldig", zeg ik als ze voor de tiende keer zuchten omdat ik mijn wachtwoord kwijt ben. "Mam, het gebeurt je elke keer", zeggen ze dan, terwijl ze vol ongeloof hun hoofd schudden. "Jullie gebruiken die nieuwe telefoon alsof het de allereerste Nokia is." Maar eerlijk is eerlijk, ze hebben wel een punt. Wij houden graag vast aan dingen die we begrijpen, zoals een telefoon met fysieke knoppen. En ja, ik ben koppig. Na een uur prutsen om een e-mail te versturen, wil ik niet toegeven dat het aan mij ligt. Dus geef ik de wifi de schuld, of mijn man of de kat. Wat mijn dochters niet beseffen, is dat hun ongeduld mijn koppigheid juist aanwakkert. Elke keer dat ze zuchten voel ik me uitgedaagd. "Dit kan ik", mompel ik in mezelf, terwijl ik voor de honderdste keer mijn foto's probeer op te slaan in die Cloud. Dus ja, misschien zijn we 'koppig on steroids'. Maar dat is dan zo. Want met een beetje koppigheid kom je er uiteindelijk wel, zelfs als dat drie helpdesks en een glaasje wijn kost.