Loes Polpe

Door Janneke Vollebergh

Bij binnenkomst is daar Kayla, het schuwe, nieuwe witte hondje (Shiba-Inu/Keeshond) van drie jaar dat een lief baasje nodig had. Dan is ze bij Loes aan het goede adres, net als Parkiet Bassie en kat Noah. "De katten blijven binnen of in een grote ren in de tuin want als ik een kat neem hoeft niet de hele buurt daar last van te hebben. En ik krijg ze graag levend terug." Kayla zit op een dekentje op de bank, naast haar de hondenmand en voederbak. "Voor nu nog helemaal goed", zegt Loes. 'Het is niet het eerste hondje met een rugzakje hier. Vraagt tijd en geduld. Dat heb ik! Honden moet je 'lezen'. Als ik 's ochtends beneden kom verwelkomt ze mij meteen. Dat is een goed teken! Ze mag hier zijn hoe ze is, er hoeft niets."

Huisgenootjes
Vier jaar was Loes toen ze haar eerste hondje kreeg, Teddie! "Een mix tussen Pierre Jansen en een espenblad." Ze woonde met haar ouders drie hoog achter in de Jordaan aan de Bloemgracht, Amsterdam. Teddie was zwart, had flaporen, een krul in de staart, was vriendelijk voor mens en dier, wachtte Loes op bij de kleuter- en lagere school, was haar kameraad. "Hoe dat ging in Amsterdam, is dat alles aan de deur kwam: slager, bakker, kolen- en melkboer en ook de 'pens-kar'. Iedere maandagmiddag waren we Teddie kwijt, was hij mee met de pens-kar en zat 's avonds met een dikke buik te blaffen onderaan de trap." De poes Mickey werd teruggebracht naar het dierenasiel aan de Polderweg toen hij Loes gekrabd had. "Zo, jij gaat de deur uit", zei pa. Teddie overleed, Loes was ontroostbaar, miste haar kameraad. Ze verhuisden naar Badhoevedorp, naar een duplex woning waar ze zachtjes op de trap en met de deuren moesten doen. Toen kwam Wanda, de boxer. Lief! Maar Loes had er niet zo'n band mee. Wanda trok vooral naar haar vader. Later in Abbenes moesten ze met Wanda naar de dierenarts. Ze kwam niet meer terug. Shesta kwam, uit een nestje van een tante. Toen ze op vakantie waren en Shesta in pension, ging het mis. Shesta werd een jaar oud. Loes besloot, dat nooit meer, de hond in pension. Een tijdje was er geen hond maar wel papegaai Lorretje. Die riep als er voetbal was 'Hup Ajax, goal! Proost!'."

Verdriet
Toen Loes 23 jaar was benam haar alcoholverslaafde moeder zich van het leven. Loes gaf haar beroep van kinderverzorgster op en ging zorgen voor broer en zusje dat ziek werd. Het reisje met de jonge St. Bernard Basco was het laatste. Loes' zus overleed op 27-jarige leeftijd. Loes trouwde met Hans en Alexsandro (San) werd geboren. Debbie, de cocker spaniël, wilde maar niet zindelijk worden. Loes schoolde zich om naar gezins- en later bejaardenverzorgster, werkte op schooltijden van San en haalde een certificaat van Honden Keurmeester en een kennelregistratie. De keeshonden (Donja, Sancho, Rex, Chyba) en later de zeven Noorse boskatten met achttien kittens gingen mee van Abbenes naar Stoe, naar Duizel en naar Hooge Mierde. Bijna zestien jaar waren ze haar trouw, tijden met rug- en knieklachten en borstkanker. Haar man kreeg Alzheimer Vasculaire Dementie en overleed na moeilijke jaren in 2017.

Milla aus Famke's zauberwald
In 2013 kwam de Duitse herder. Verdrietig herinnert Loes zich hoe ze met vriendin Trees met Milla naar de dierenarts ging wegens oorontsteking. Het bleek veel erger. Samen bleven ze bij Milla tot ze overleden was. Moeilijk? "Ja! Zeker."