Niets te vertellen...

 Door Marja Smeulders

Een leeg blad. Dat is meestal het begin, maar soms blijft het daar bij. Geen inspiratie. Geen onderwerp. Niets te vertellen. Kom op, dat kan toch niet…

Zojuist een artikel uitgewerkt dat al langer op de plank lag en nu dacht ik 'ik typ nog even een column…' Mooi niet dus. Maar het moet, want over vier dagen gaan we de zon tegemoet, dus het moet klaar.
Naast me ligt de hond zijn tanden stuk te kauwen op een keihard bot. Op mijn gezucht kijkt hij op en je ziet hem denken: 'Gaan we wat doen'? Uhm, nee dus.

Man zit in de bank na een eenzaam fietstochtje, want vrouwlief moest nog wat uit typen, en mompelt wat in zichzelf over vluchttijden die niet kloppen. Allemaal niet erg spannend dus. Ik struggel verder. Wat kan ik nog meer bedenken. Oh, ik kreeg een leuke mail gisteren van een hele aardige vroegere stadsgidsen-collega die genoten had van mijn column in de laatste editie. Net als van mijn hondenvriendin om de hoek trouwens. Fijn om te horen. Maar voor deze column zal ik moeten teren op die al ontvangen mail, vrees ik…..

Intussen kauwt de hond vrolijk verder, mompelt mijn man nog wat onverstaanbaars en heb ik inmiddels 210 woorden getypt. Goh, dat schiet op….zucht….

Ik kan nog even in mijn agenda kijken wat er deze week allemaal op het programma staat. Het is vandaag maandag, dus nog een week te gaan. Nog drie keer fysiotherapie, een interview, een boekenclub, een bezoek aan de fokker voor hondenvoer, een vergadering, een was-, droog- en koffer-inpak-dag, een verjaardag, een deadline, een keramiek opdracht van de academie, ergens moet ik ook nog even wat huishoudelijke taken doen en ja, dat was het dan wel. 293 Woorden. Voor wie even met me mee wil tellen, deze column 'mag' ik 400 woorden gebruiken, dus nog even te gaan.

Manlief zucht en begint intussen aan de avondmaaltijd, hond kauwt nog rustig even verder en ik zweet peentjes om mijn witte schermpje vol te typen. Gaap, zucht, zou de redactie genoegen nemen met 348 woorden? Zoveel heb ik er nu. Ik hoop dat het voldoende is, want echt, geen inspiratie, alles er uit geperst wat er uit te persen valt en totaal geen enkele illusie dat ik er nu nog 400 woorden van kan maken. Nu 390, nog tien te gaan. IK HEB HET GERED!