Vive la France
De voordeur dichttrekken en alles achter je laten, dat is wat Liesbeth Veldkamp (75) gaat doen. Samen met haar dochter en schoonzoon vertrekt ze voor een nieuw avontuur richting Frankrijk. In de Auvergne, vierhonderd kilometer onder Parijs gaan ze hun geluk opnieuw beproeven. Hoogste tijd voor een interview dus.
De uitdaging
"Met het plan wat we nu gaan uitvoeren waren we eigenlijk al jaren bezig", begint Liesbeth te vertellen. "Nadat ik gescheiden ben heb ik ooit geroepen: we moeten weer herinneringen gaan maken met zijn drieën. En dat hebben we gedaan. Eerst elk jaar een lang weekend naar Frankrijk, maar dat werd als snel een hele week. Je kunt wel stellen dat we langzaam verliefd zijn geworden op dat prachtige land. Toen heb ik voor de grap ooit geroepen, wat als we allemaal ons huis nu eens verkopen en samen in Frankrijk gaan wonen. En zo is dus het balletje gaan rollen." Ze zijn toen net voor de coronaperiode met zijn drieën wat gaan rondneuzen op internet en vonden ook iets leuks. "Het huis was prima, alleen was de grond helaas niet goed voor de twee paarden die Lonneke mee gaat nemen." Toen kwam de vervelende tijd van Corona en konden ze eigenlijk niets. "We hebben rustig gewacht en opeens kwam er iets voorbij wat ons meteen aansprak. We zijn acuut in de auto gesprongen en die kant op gereden." Daar aangekomen duurde het niet lang voordat alles geregeld was.
Authentiek
Van oorsprong was het huis een grote paardenschuur met een grote lap grond eromheen en nog vier losse paardenstallen. "De oud-eigenaar was een architect en had het huis flink onder handen genomen", vertelt Liesbeth verder. De binnenkant heeft hij heel modern gemaakt, terwijl het er aan de buitenkant nog steeds echt als een authentiek Frans huis uit ziet. En het grote voordeel is dat je het huis heel makkelijk in twee delen kunt splitsen. Zo krijgen we eigenlijk een tweekapper en wonen we gezellig naast elkaar." Er waren nog wel een paar dingen die geregeld moesten worden; "Mijn gedeelte van het huis was ingericht op kinderen, daar zat nog geen badkamer of keuken in. Daar zijn we half oktober voor terug geweest en ik heb alles naar mijn wensen kunnen indelen en bestellen", glundert Liesbeth.
Voorbereidingen
Ondertussen worden in Eersel de eerste spullen al ingepakt, want begin 2023 gaat de grote verhuizing dan toch echt plaatsvinden. Uw correspondent heeft dan ook binnen op tuinstoelen het interview afgenomen. "Ja sorry, de andere stoelen zijn al weg", lacht Liesbeth. Ook de Franse taal moet weer flink geoefend worden. "Lawrence spreekt aardig Frans, Lonneke heeft de boeken weer opgepakt en ik doe het op mijn manier. Maar ik merk dat als je al probeert om de Franse taal te spreken ze daar heel geduldig met je zijn dus dat gaat zeker goedkomen." Hoe Liesbeth afscheid gaat nemen dat weet ze nog niet precies. "Ik heb daar nooit zo'n moeite mee. Ik heb op zoveel verschillende plekken gewoond dat ik ook niet echt kan zeggen dat ik ergens mijn 'roots' heb liggen. Mijn motto is dan ook meer, 'waar ik woon daar ben ik'.
Ik heb er zin in, en ben blij dat we dit met zijn drieën gaan doen, alleen had ik dit namelijk nooit aangedurfd. De grootste reden dat we dit doen is dat we weg willen uit de ratrace van het hectische bestaan, iets wat wij heel erg geleerd hebben tijdens Corona. De rust, helemaal jezelf kunnen zijn, niets moeten omdat een ander dat van je zou kunnen verwachten.
We wensen Liesbeth heel veel geluk en plezier, dat ze nog maar veel herinneringen mag maken de komende jaren.
"Met het plan wat we nu gaan uitvoeren waren we eigenlijk al jaren bezig", begint Liesbeth te vertellen. "Nadat ik gescheiden ben heb ik ooit geroepen: we moeten weer herinneringen gaan maken met zijn drieën. En dat hebben we gedaan. Eerst elk jaar een lang weekend naar Frankrijk, maar dat werd als snel een hele week. Je kunt wel stellen dat we langzaam verliefd zijn geworden op dat prachtige land. Toen heb ik voor de grap ooit geroepen, wat als we allemaal ons huis nu eens verkopen en samen in Frankrijk gaan wonen. En zo is dus het balletje gaan rollen." Ze zijn toen net voor de coronaperiode met zijn drieën wat gaan rondneuzen op internet en vonden ook iets leuks. "Het huis was prima, alleen was de grond helaas niet goed voor de twee paarden die Lonneke mee gaat nemen." Toen kwam de vervelende tijd van Corona en konden ze eigenlijk niets. "We hebben rustig gewacht en opeens kwam er iets voorbij wat ons meteen aansprak. We zijn acuut in de auto gesprongen en die kant op gereden." Daar aangekomen duurde het niet lang voordat alles geregeld was.
Authentiek
Van oorsprong was het huis een grote paardenschuur met een grote lap grond eromheen en nog vier losse paardenstallen. "De oud-eigenaar was een architect en had het huis flink onder handen genomen", vertelt Liesbeth verder. De binnenkant heeft hij heel modern gemaakt, terwijl het er aan de buitenkant nog steeds echt als een authentiek Frans huis uit ziet. En het grote voordeel is dat je het huis heel makkelijk in twee delen kunt splitsen. Zo krijgen we eigenlijk een tweekapper en wonen we gezellig naast elkaar." Er waren nog wel een paar dingen die geregeld moesten worden; "Mijn gedeelte van het huis was ingericht op kinderen, daar zat nog geen badkamer of keuken in. Daar zijn we half oktober voor terug geweest en ik heb alles naar mijn wensen kunnen indelen en bestellen", glundert Liesbeth.
Voorbereidingen
Ondertussen worden in Eersel de eerste spullen al ingepakt, want begin 2023 gaat de grote verhuizing dan toch echt plaatsvinden. Uw correspondent heeft dan ook binnen op tuinstoelen het interview afgenomen. "Ja sorry, de andere stoelen zijn al weg", lacht Liesbeth. Ook de Franse taal moet weer flink geoefend worden. "Lawrence spreekt aardig Frans, Lonneke heeft de boeken weer opgepakt en ik doe het op mijn manier. Maar ik merk dat als je al probeert om de Franse taal te spreken ze daar heel geduldig met je zijn dus dat gaat zeker goedkomen." Hoe Liesbeth afscheid gaat nemen dat weet ze nog niet precies. "Ik heb daar nooit zo'n moeite mee. Ik heb op zoveel verschillende plekken gewoond dat ik ook niet echt kan zeggen dat ik ergens mijn 'roots' heb liggen. Mijn motto is dan ook meer, 'waar ik woon daar ben ik'.
Ik heb er zin in, en ben blij dat we dit met zijn drieën gaan doen, alleen had ik dit namelijk nooit aangedurfd. De grootste reden dat we dit doen is dat we weg willen uit de ratrace van het hectische bestaan, iets wat wij heel erg geleerd hebben tijdens Corona. De rust, helemaal jezelf kunnen zijn, niets moeten omdat een ander dat van je zou kunnen verwachten.
We wensen Liesbeth heel veel geluk en plezier, dat ze nog maar veel herinneringen mag maken de komende jaren.
Geef uw tekst hier ...
