Wilhelmien van Horssen; Leven en werken in Frankrijk

Door Inge Smolders

Wilhelmien heeft samen met Twan en kinderen op veel adressen in Bergeijk gewoond. Hun eerste uitstap naar het buitenland was in Lommel waar ze met veel plezier woonden. Ze hadden een grafische bedrijf aan het Eijkereind in Bergeijk waar ze samen werkten. Ze genoten van hun leven hier, maar toen de kinderen groot werden en uitvlogen, begonnen ze erover na te denken wat ze verder met hun leven willen. Is dat hier in Nederland of ergens anders. Ze verkochten hun bedrijf aan hun zoon en vertrokken naar...

Spanje Rojales in Spanje, in de buurt van Alicante. Wilhelmien: "Rojales was eerst een klein dorpje met veel boomgaarden, onder andere sinaasappels, citroenen en mandarijnen. Tot ze daar opeens gingen bouwen, bouwen, bouwen, dat we op een gegeven moment zijn weggevlucht. De boomgaarden verdwenen. Je moet het vergelijken met het gebied van Bergeijk tot Valkenswaard daar heb je huizen, maar ook veel weilanden. Dat werd dan zeg maar in een paar jaar volgebouwd. We wilden in het binnenland ook geen B&B beginnen, want daar was niets voor toeristen te doen, behalve horeca. Het was er veel te heet, alle energie werd uit je gezogen. We zijn daar in 2009 nog een keer terug geweest, toen had daar de crisis toegeslagen en stonden bijna alle huizen weer te koop. Het was net een spookdorp geworden. Al weet ik niet hoe het daar nu is."

Frankrijk Ze gaan op zoek in een ander land en een voorwaarde is wel dat het er warm is. Dat werd dus Frankrijk. Waar ze toen al een cultuur van Chambres d'Hôtes hadden. De eerste keer dat ze rond keken in Frankrijk liet de makelaar allemaal bouwvallen zien. Wilhelmien: "Ik schrok en dacht. Dat wil ik niet. In Spanje hadden we een nieuw huis dat helemaal af was. We besloten om eerst op internet rond te kijken, we hadden geen haast. Tot er in Spanje een commercieel bedrijf naast ons kwam zitten. Het was de bedoeling dat daar allemaal kleine winkeltjes in kwamen. Maar dat lukte niet, ze kregen het niet vol. Toen kwamen er drie grote bedrijven in. Waaronder een karaokebar waar luide muziek werd gedraaid en mensen op de straat 's nachts naar elkaar stonden te roepen."

Internet "We hebben op internet gezocht naar gebouwen, die onze interesse hadden en een makelaar opdracht gegeven om daar een bezichtiging te regelen. We hadden een fijne makelaar. Een Belg die goed luisterde wat wij wilden. Geen bouwval, ruim en de mogelijkheid dat we bij alle kamers een douche en wc konden maken. We zagen onder andere een huis waar twee artistieke mensen in hadden gewoond, die allebei een atelier hadden. Er was genoeg ruimte om te verwezenlijken wat wij wilden, ook een zwembad."

Lauzerte In 2007 gaan ze er wonen. Hun Chambres d'Hôtes genaamd 'Bounetis Bas'. De straten in het buitengebied hebben geen naam maar alle huizen zijn wel vernoemd. De vergunningen waren geen probleem en de verbouwing verliep vlot. Ook het verwarmde buitenbad dat Wilhelmien graag wilde, kwam er. De tegenslag waarmee ze te maken kregen, kwam vooral van mensen die moesten boeken. Wilhelmien: "De mensen denken vaak dat het net zo is als bij 'Ik vertrek'. Maar dat geeft toch vaak een vertekend beeld. Helaas loop je daar wel tegenaan als je mensen wilt laten boeken. Wij hadden een boomhut waar we slaapkamers voor de kinderen in hadden gemaakt en die via een korte brug met de gîte van de ouders was verbonden. We zetten het in de herfst op de site toen het nog niet helemaal af was, zodat mensen dat voor de lente konden boeken. Maar we kregen pas boekingen in januari toen alles was ingericht en die foto's op de site stonden. Dan merk je wat een invloed zo'n programma heeft en dat is wel jammer."

Hard werken Vooral in de zomermaanden was het hard werken, maar ze kregen er ook veel voor terug. In het begin waren het vooral mensen uit België die boekten. Wilhelmien: "Waar we in Nederland toen nog meer met de tent of caravan op vakantie gingen, heerste er in België al een cultuur van reizen en op de plek van bestemming een geheel verzorgde accommodatie boeken. De vrouw des huizes zei: 'Ik heb ook vakantie. ik ga niet poetsen en koken'."

Samen eten Het ontbijt werd binnen of buiten aan een grote tafel opgediend. De gasten konden voor 's avonds ook een drie-gangen diner bestellen dat door Wilhelmien met plaatselijke producten werd bereid. Wilhelmien: "De mensen konden doorgeven waar ze echt niet van hielden en daar hield ik dan rekening mee. Er ontstonden ook vriendschappen. Mensen kwamen meerdere jaren achter elkaar en zochten elkaar ook tijdens de vakantie op, dat was mooi om te zien. Soms bleek aan tafel dat de mensen elkaar kenden. Zo was er eens een leraar en leerling van dezelfde school. Of een man die later de baan bleek te hebben, die de vader van Twan vroeger had bekleed. We hadden ook een grote oven waar Twan met de kinderen die dan aanwezig waren pizza maakte. We verdeelden de plaat in stukken naar gelang er kinderen waren en dan stonden er allemaal schaaltjes met lekkere dingen die ze er dan op konden doen. We hadden ook een sportwagen en elke dag mocht er een ander kind mee om bij de plaatselijke bakker brood te gaan halen."

Bergeijk Wilhelmien: "Ik heb wel altijd gezegd: Ik blijf daar niet wonen, als ik ouder word, ga ik terug naar Nederland. Dat is eerder gebeurd dan dat we voorzien hadden. Mijn ouders hadden ook meer zorg nodig. Je kunt wel in de auto stappen, maar het is toch ver weg als er echt iets gebeurt. En de concurrentie was veel groter geworden. Waren er in Lauzerte drie Chambres d'Hôtes toen we begonnen, nu zijn het er al drieëntwintig. Maar het was ook een hele mooie tijd."