Het kind in ons

Door Eddie Franken

Feest! Onze kleindochter Zoë werd 16 oktober één jaar. De feesteling zelf had er niet zo'n boodschap aan. Ze keek me afkeurend aan en een kusje op haar bolle wangetje werd vakkundig afgeweerd, weg met die enge vent. Ze vond alle aandacht overduidelijk vermoeiend. Ze kreeg van ons een vreemd uitziend dier als knuffel, zo eentje met een vreemde neus, daar kneep ze een paar keer in, wel interessant leek ze te denken. Van mijn dochter hoorde ik dat ze de volgende dag het gekke beest een dikke kus gaf! De wereld van een éénjarige is een aaneenschakeling van leerprocessen, ik kan er uren naar kijken, ze tovert altijd een glimlach op mijn gezicht. Als ik er soms doorheen zit, laat mijn vrouw altijd een foto van dat kleine protje zien en dat voelt altijd goed, het is zoals ik vroeger al van mijn eigen dochter zei, een zalf voor de ziel.

Één jaar op deze wereld, ongemerkt dwalen mijn gedachten af naar hoe de wereld eraan toe is, en hoe het zal worden, in wat voor wereld zal Zoë en al haar collega-vriendjes en vriendinnetjes straks leven?
Ach, het zijn mijmeringen van alle tijden, soms is er dat grote vraagteken, als de mens zo'n prachtig wezentje is als het zo jong is, waar gaat het dan zo vaak verkeerd? De trieste constatering is een platitude, namelijk dat rechtvaardigheid niet te vinden is in deze wereld, maar hoe moet ik dat mijn kleindochter verkopen? Niet, ze zal er zelf ook wel achterkomen, maar toch blijft het wringen dat je de wetenschap hebt wat zo'n zuiver wezentje nog niet heeft en dat je het kind wilt behoeden voor alle narigheid in de wereld. Filosofisch ingesteld, zoek ik naar antwoorden op de vragen van ongerechtigheid en de waanzin die volwassen mensen tot het uiterste drijft. Waarom, waarom, ...

Toen mijn dochter net op de middelbare school zat vertelde ze me over een excursie naar concentratiekamp Breendonk in België. Ik was woedend, verontwaardigd, waarom moeten kinderen die ellende absorberen die ongevraagd door krankzinnigen is bedacht en uitgevoerd?! Ik weet het, niet realistisch maar is het dan wel realistisch om de onschuld de grond in te stampen? Er komt altijd een punt dat je de onschuld van een kind moet blootstellen aan de wereld en haar geschiedenis, die is helaas niet fraai, die geschiedenis is gemaakt door mensen die zijn begonnen als kleine ontvankelijke wezens, maar onderweg zijn verdwaald.

Het kind in ons wordt gedwongen zich te verstoppen en daar heb ik me altijd tegen verzet, dat zal ik altijd blijven doen, ik wil blijven spelen en ontvankelijk zijn, niemand die mij kan veranderen, ik wil het kind in mij niet verstoppen, daar ben ik onverzettelijk in.

Veel factoren hebben invloed op wie je uiteindelijk wordt, over veel van die factoren heb je niks te zeggen. Toeval bestaat, iets kan je toevallen. Maar in alle opgedirkte mensen, alle zogenaamde invloedrijke en belangrijke lieden, elke zwerver, bedelaar, miljardair, politieke leider, bekend of niet gekend, in elk mens op aarde, zit diegene die ons allen aan elkaar gelijkwaardig maakt, dat is het kleine kind, bij de één meer verstopt dan bij de ander, maar het zit er, geen ontkomen aan! En als je die kleine 'ik' kunt vinden, koester dat, wat een zuiverheid, onbevangen leven zonder verwachtingen, dat is feest!