Het Zoutpad
Door Riny Brandes-van den Dungen
Samen met mijn man heb ik al een paar langeafstandswandelingen gemaakt. En ik kan zeggen dat het zeker een aanrader is. Wel moet ik daarbij een waarschuwing geven; het werkt namelijk verslavend. Het is zo heerlijk om te genieten van de natuur om je heen en van de mensen die je tegenkomt. Je hoeft je geen zorgen te maken over ramen die om een wasbeurt roepen, een stapel ongestreken wasgoed of een badkamer die nodig eens onderhanden genomen moet worden. Alles wat je bij je hebt is een rugzak met alleen het allernoodzakelijkste. Wanneer je alle bagage wekenlang zelf moet dragen, word je vanzelf kritisch over wat je meeneemt. Een aantal van onze etappes heeft u destijds al kunnen lezen in De Uitstraling.
Naar aanleiding van die wandelingen heb ik van een goede vriendin twee boeken gekregen: 'Wild' en 'Het Zoutpad'. Beide boeken gaan over mensen die pittige wandelingen hebben gemaakt onder moeilijke emotionele omstandigheden en er sterker zijn uitgekomen. Het zijn zeker aanraders; al was het maar vanwege de prachtige natuurgebieden die beschreven worden. Het tweede boek heeft ons geïnspireerd om diezelfde wandeling te gaan maken. Al lopen wij gelukkig onder betere omstandigheden. De route - opgetekend door Paddy Dillon - is ontstaan doordat douaniers surveilleerden om smokkelaars te betrappen die via zee aan land wilden komen in Zuidwest-Engeland. Ruim duizend kilometer langs de Engelse kust; een heerlijk vooruitzicht.
Inmiddels hebben we al veel geleerd over wat we wel en vooral ook niet moeten doen. Niet te lang achterelkaar doorlopen en wel op tijd rust nemen. Genieten van de omgeving. Niet te veel bagage meenemen, je kunt met verrassend weinig toekomen als het nodig is. Er moet nog wel het een en ander gebeuren voordat we kunnen vertrekken. Vrije dagen zijn al gepland, dat is misschien wel het belangrijkste. Nu gaan we op zoek naar een 'house-sitter' want we vinden het geen fijn idee om ons huis al die tijd leeg te laten staan. Dan moeten we onze uitrusting eens goed onderhanden nemen. Is alles nog in orde, hebben we nog iets nieuws nodig? In ieder geval ga ik op zoek naar een mooi schrift wat als wandeldagboek kan fungeren. Nog regelmatig lees ik mijn oude verhalen die me meteen terugbrengen naar die ene berg of dat stuk hei.
Trainen is natuurlijk ook niet onbelangrijk; we moeten het wel voor elkaar krijgen om zolang achter elkaar op onze voeten te staan. Met een beetje geluk zal ik dankzij die training meteen nog wat kilootjes kwijtraken want ook dat scheelt weer gewicht wat je elke dag meedraagt. Bovendien is dat prettig wanneer je onderweg achter een boom moet hurken om een plasje te doen want dan kom je toch iets makkelijker weer overeind. Gelukkig heb ik een man die zich graag bezighoudt met het uitzetten van de route. Bovendien heeft hij een uitstekend richtinggevoel; een van de weinige dingen waar ik niet in uitblink. Je kunt niet overal goed in zijn, toch?
