Rens Henquet
Rens Henquet (66) groeide op in Maastricht, totdat ze op haar achttiende verhuisde naar Amsterdam om er Nederlands te gaan studeren. Omdat Rens meer zingeving zocht, koos ze toch voor geneeskunde en werd uiteindelijk huisarts bij praktijk De Ypelaer. In Hilvarenbeek ontdekte Rens een goede mix tussen het gemoedelijke zuiden en de directheid van het noorden, wat ze beiden eerder gewend was. 30 juni is haar laatste werkdag en gaat ze genieten van haar pensioen.
Door Mariël Hoefkens
Terug naar haar roots
Eenmaal terug wilde ze meer. "Mijn volgende stap werd de opleiding geneeskunde in Maastricht, omdat daar probleemgestuurd onderwijs werd gegeven. Om die reden verhuisde ik weer terug naar Limburg. Normaal krijg je alle vakken apart, maar in Maastricht leerde je vanuit een probleem te werken", vergelijkt ze. "Een snee in een arm bijvoorbeeld, bekijk je veel breder. Zo blijf je altijd nieuwsgierig naar oplossingen, wat het interessant maakt. Na de zesjarige basisopleiding Geneeskunde nam ik een tussenjaar, op de afdelingen neurologie en psychogeriatrische in een ziekenhuis, want aanvankelijk wilde ik een ouderwetse zenuwarts worden. Gelukkig werd ik huisarts, zodat ik zieke mensen kon helpen en genezen en ik deed nog een jaar de specialisatie tot huisarts. Op m'n tweeëndertigste studeerde ik af, maar kon niet meteen werk vinden."
Aan het werk in 't Beekse
Eerst nam Rens in verschillende huisartsenpraktijken waar, ter vervanging van zwangerschap of gedurende vakanties. "Daarnaast was ik keuringsarts op een bloedbank en ik werkte een tijdje bij de Rutgers Stichting, een voormalige kliniek voor vragen over seksualiteit", vertelt ze. "Vervolgens kreeg ik een vaste aanstelling in Maastricht, tot er geen ruimte meer was. Na Stichting Gezondheidscentra in Eindhoven als volgende werklocatie, kwam ik 1997 in de praktijk bij Stan Meijer en Luc Marres terecht, in eerste instantie als waarnemend huisarts. Ondertussen woonde ik in Eindhoven en in het begin reed ik op en neer. Vanuit Eindhoven verhuisden we naar de Gildelaan en een jaar later naar het Voortsepad, waar ik nog steeds woon, met plezier. Overigens is Hilvarenbeek een leuk dorp met fijne inwoners."
Teamgevoel
Rens was blij met haar toetreden tot de huisartsenmaatschap. "We waren toen met drie huisartsen en twee assistentes, wat inmiddels achttien werknemers zijn geworden, ieder met een eigen specialisme. We werkten fijn samen. Toen mijn zoon groter werd, ben ik de tweejarige postdoctorale opleiding kaderarts ouderengeneeskunde gaan doen, die ik afsloot met een tweede prijs voor mijn scriptie", zegt ze. "Ik werd destijds medisch coördinator ouderenzorg naast mijn huisartsenwerk, bij de regionale huisartsen coöperatie (RCH), nu PrimaCura. Zodoende zette ik de theorie in de praktijk om, om ouderen beter in beeld te krijgen. Ik stimuleer dat de praktijkondersteuner met de patiënt op alle leefgebieden kijkt naar mogelijke verbeteringen."
Persoonlijke aandacht
"Verder kijk ik nu nog hoe de specialist ouderengeneeskunde meer ingezet kan worden in de huisartsenpraktijk. En ik richt me op vroegtijdige zorgplanning, waarbij ik met ouderen, die mogelijk aan het einde van hun leven zijn, inga op onder andere hun angsten en hun mening over euthanasie of reanimatie. Dit continueer ik nu in een projectgroep", legt ze uit. "Tot slot ondersteun ik mantelzorgers van mensen met dementie en richtte ik zeven jaar terug De Vergeten Tuin op, die maandelijks voor hen bijeenkomsten organiseert."
Zin in de toekomst
Rens leeft naar haar pensioen toe en Charlotte van Stalborch gaat haar opvolgen, aanvankelijk waarnemend. "Hoewel het wennen zal zijn, is het goed dat ik nieuwe avonturen tegemoet ga", vermoedt ze. "Na mijn pensioen wachten nieuwe avonturen. In het verre en recente verleden heb ik verre reizen gemaakt en nu ga ik met mijn camper, fiets en wandelschoenen Nederland verkennen, ook ingegeven door Corona. Aangezien ik ook graag teken, schilder en lees, ga ik met een schetsboek in de hand en mijn boeken, al dan niet op e-reader, op pad. Ik zie de toekomst zonnig in. Thuis heb ik een paar eigenhandige zeezichten aan de wand hangen. Momenteel volg ik in groepsverband schilderles bij Reinout van Vught in Tilburg en denk erover te gaan tekenen in Arendonk. Het is een uitdaging op het doek je eigen interpretatie aan iets te geven. Soms lukt het wel en soms lukt het niet. Ik heb straatjes getekend en geaquarelleerd: toen het jongerenhonk aan de Holstraat werd afgebroken, zag je de oude daken daarachter van de huizen aan het Voortsepad. Ik legde deze vast, want ik dacht 'straks ziet niemand ze meer als er nieuwe huizen staan'. Bij mij blijft het schetsmatig en niet realistisch."
Vanuit anderen bekeken
Verder houdt Rens van wandelen, fietsen en zwemmen en deed ze aan hardlopen. "Behalve het sportief actief zijn, biedt lezen mij ontspanning. Ik mocht in 2018 mijn boekenkeuze voor Bibliotheek Midden Brabant presenteren. Door te lezen mag je even in het hoofd van de schrijver kruipen en door andere ogen de wereld bezien. Dat is zeer boeiend en leerzaam", vindt Rens. "Zo krijg je meer respect voor anderen."
De wereld over
Dit geldt volgens Rens eveneens voor het maken van reizen. "Je merkt dan pas hoe geweldig wij het hier in Nederland hebben. Na mijn eerste reis door Afrika op m'n brommertje ben ik nog een paar keer teruggegaan. Ook bezocht ik Indonesië, Vietnam, Amerika, China, Litouwen, Letland, Armenië en Georgië. De mooiste herinneringen heb ik aan Ghana, een prachtig land met blije mensen", laat ze weten. "In Nederland heb je ook veel mooie gebieden. Ik genoot er de eerste coronamaanden van dat er zoveel vergaderingen werden afgezegd. Heel fijn, maar de keerzijde was de onrust over hoe we zieke patiënten gingen opvangen, verzorgen en begeleiden, en hoe we onszèlf moesten beschermen."
Rens blijft sowieso bij senioren in onze gemeente betrokken en hoopt een bijdrage te kunnen leveren aan het behouden van een mooie leefomgeving voor deze doelgroep.
Rens was in huize Henquet nummer elf van twaalf kinderen. "Onze ouders stierven beiden al jong. Ik kom uit een medisch gezin, met een vader als gynaecoloog, zussen in de verpleging en een paar broers die arts werden. Omdat destijds alleen jongens mochten doorleren, was het bijzonder dat ook ík huisarts werd", vindt ze. "Aanvankelijk koos ik voor een studie Nederlands in Amsterdam. Tijdens deze opleiding reed ik een half jaar op m'n brommertje door Afrika, een speciale belevenis. Ik was nieuwsgierig naar andere landen, volkeren en culturen."
Terug naar haar roots
Eenmaal terug wilde ze meer. "Mijn volgende stap werd de opleiding geneeskunde in Maastricht, omdat daar probleemgestuurd onderwijs werd gegeven. Om die reden verhuisde ik weer terug naar Limburg. Normaal krijg je alle vakken apart, maar in Maastricht leerde je vanuit een probleem te werken", vergelijkt ze. "Een snee in een arm bijvoorbeeld, bekijk je veel breder. Zo blijf je altijd nieuwsgierig naar oplossingen, wat het interessant maakt. Na de zesjarige basisopleiding Geneeskunde nam ik een tussenjaar, op de afdelingen neurologie en psychogeriatrische in een ziekenhuis, want aanvankelijk wilde ik een ouderwetse zenuwarts worden. Gelukkig werd ik huisarts, zodat ik zieke mensen kon helpen en genezen en ik deed nog een jaar de specialisatie tot huisarts. Op m'n tweeëndertigste studeerde ik af, maar kon niet meteen werk vinden."
Aan het werk in 't Beekse
Eerst nam Rens in verschillende huisartsenpraktijken waar, ter vervanging van zwangerschap of gedurende vakanties. "Daarnaast was ik keuringsarts op een bloedbank en ik werkte een tijdje bij de Rutgers Stichting, een voormalige kliniek voor vragen over seksualiteit", vertelt ze. "Vervolgens kreeg ik een vaste aanstelling in Maastricht, tot er geen ruimte meer was. Na Stichting Gezondheidscentra in Eindhoven als volgende werklocatie, kwam ik 1997 in de praktijk bij Stan Meijer en Luc Marres terecht, in eerste instantie als waarnemend huisarts. Ondertussen woonde ik in Eindhoven en in het begin reed ik op en neer. Vanuit Eindhoven verhuisden we naar de Gildelaan en een jaar later naar het Voortsepad, waar ik nog steeds woon, met plezier. Overigens is Hilvarenbeek een leuk dorp met fijne inwoners."
Teamgevoel
Rens was blij met haar toetreden tot de huisartsenmaatschap. "We waren toen met drie huisartsen en twee assistentes, wat inmiddels achttien werknemers zijn geworden, ieder met een eigen specialisme. We werkten fijn samen. Toen mijn zoon groter werd, ben ik de tweejarige postdoctorale opleiding kaderarts ouderengeneeskunde gaan doen, die ik afsloot met een tweede prijs voor mijn scriptie", zegt ze. "Ik werd destijds medisch coördinator ouderenzorg naast mijn huisartsenwerk, bij de regionale huisartsen coöperatie (RCH), nu PrimaCura. Zodoende zette ik de theorie in de praktijk om, om ouderen beter in beeld te krijgen. Ik stimuleer dat de praktijkondersteuner met de patiënt op alle leefgebieden kijkt naar mogelijke verbeteringen."
Persoonlijke aandacht
"Verder kijk ik nu nog hoe de specialist ouderengeneeskunde meer ingezet kan worden in de huisartsenpraktijk. En ik richt me op vroegtijdige zorgplanning, waarbij ik met ouderen, die mogelijk aan het einde van hun leven zijn, inga op onder andere hun angsten en hun mening over euthanasie of reanimatie. Dit continueer ik nu in een projectgroep", legt ze uit. "Tot slot ondersteun ik mantelzorgers van mensen met dementie en richtte ik zeven jaar terug De Vergeten Tuin op, die maandelijks voor hen bijeenkomsten organiseert."
Zin in de toekomst
Rens leeft naar haar pensioen toe en Charlotte van Stalborch gaat haar opvolgen, aanvankelijk waarnemend. "Hoewel het wennen zal zijn, is het goed dat ik nieuwe avonturen tegemoet ga", vermoedt ze. "Na mijn pensioen wachten nieuwe avonturen. In het verre en recente verleden heb ik verre reizen gemaakt en nu ga ik met mijn camper, fiets en wandelschoenen Nederland verkennen, ook ingegeven door Corona. Aangezien ik ook graag teken, schilder en lees, ga ik met een schetsboek in de hand en mijn boeken, al dan niet op e-reader, op pad. Ik zie de toekomst zonnig in. Thuis heb ik een paar eigenhandige zeezichten aan de wand hangen. Momenteel volg ik in groepsverband schilderles bij Reinout van Vught in Tilburg en denk erover te gaan tekenen in Arendonk. Het is een uitdaging op het doek je eigen interpretatie aan iets te geven. Soms lukt het wel en soms lukt het niet. Ik heb straatjes getekend en geaquarelleerd: toen het jongerenhonk aan de Holstraat werd afgebroken, zag je de oude daken daarachter van de huizen aan het Voortsepad. Ik legde deze vast, want ik dacht 'straks ziet niemand ze meer als er nieuwe huizen staan'. Bij mij blijft het schetsmatig en niet realistisch."
Vanuit anderen bekeken
Verder houdt Rens van wandelen, fietsen en zwemmen en deed ze aan hardlopen. "Behalve het sportief actief zijn, biedt lezen mij ontspanning. Ik mocht in 2018 mijn boekenkeuze voor Bibliotheek Midden Brabant presenteren. Door te lezen mag je even in het hoofd van de schrijver kruipen en door andere ogen de wereld bezien. Dat is zeer boeiend en leerzaam", vindt Rens. "Zo krijg je meer respect voor anderen."
De wereld over
Dit geldt volgens Rens eveneens voor het maken van reizen. "Je merkt dan pas hoe geweldig wij het hier in Nederland hebben. Na mijn eerste reis door Afrika op m'n brommertje ben ik nog een paar keer teruggegaan. Ook bezocht ik Indonesië, Vietnam, Amerika, China, Litouwen, Letland, Armenië en Georgië. De mooiste herinneringen heb ik aan Ghana, een prachtig land met blije mensen", laat ze weten. "In Nederland heb je ook veel mooie gebieden. Ik genoot er de eerste coronamaanden van dat er zoveel vergaderingen werden afgezegd. Heel fijn, maar de keerzijde was de onrust over hoe we zieke patiënten gingen opvangen, verzorgen en begeleiden, en hoe we onszèlf moesten beschermen."
Rens blijft sowieso bij senioren in onze gemeente betrokken en hoopt een bijdrage te kunnen leveren aan het behouden van een mooie leefomgeving voor deze doelgroep.
