Margo Crombach maakt onderzoek mede mogelijk
Margo Crombach (71) uit Goirle zet zich enthousiast in als collectante voor diverse goede doelen. In het verleden was ze mantelzorger voor een vriendin en voor haar ouders, en tegenwoordig is ze vrijwilligster bij De Zonnebloem Goirle en oppas-oma voor haar zes kleinkinderen.
Vanaf 1984 zet Margo zich in in Goirle in voor het Longfonds: sinds begin jaren 90 is ze collectant voor de Nierstichting, sinds midden jaren 90 voor de Hartstichting en na augustus 2000 ging ze collecteren voor Amnesty International. "Aanvankelijk heette het Longfonds het Astmafonds. De reden dat ik hiervoor actief werd, is dat mijn drie zonen als kind veel last hadden van astma, ze waren er heel ziek van. Er moet nog veel gebeuren zodat kinderen niet meer hoeven te lijden. Toen ik een oproep las voor collectanten heb ik me aangemeld", legt ze uit. "Vervolgens vroeg een kennis, die wist dat ik betrokken was bij het Longfonds, mij of ik ook voor de Nierstichting wilde collecteren, hetzelfde gebeurde voor de Hartstichting."
Rechten en gezondheid
Amnesty International had al langer Margo's aandacht. "Ik ben in 1981 in Goirle komen wonen en destijds kon je maandelijks in de bibliotheek brieven schrijven voor dit goede doel. Ook voor deze organisatie vernam ik dat ze collectanten nodig hadden. Amnesty strijdt voor mensenrechten en tegen onrecht, een heel andere richting dan de gezondheidszorg, zoals de andere drie doelen waar ze onderzoek doen naar ziekten en het voorkomen ervan", vergelijkt ze. "Medisch is er steeds meer mogelijk en er wordt steeds meer kennis verkregen. Net als enkele jaren geleden richt het Longfonds zich dit jaar weer op onderzoek bij kinderen."
Stilaan weer fysiek
Wegens Corona waren er vorig jaar geen deur-aan-deur-collectes, maar werd er online geld opgehaald. "Hoewel dit wel wat opbracht, haal je langs de voordeuren meer op", merkt Margo. "Toch zijn er ook mensen die vinden dat fysieke collectes niet meer van deze tijd zijn. Iedereen geeft wat hij of zij kan missen. In maart deden we de collecte voor Amnesty International nog digitaal en voor de Hartstichting hebben we deze onlangs zowel fysiek als online gedaan, omdat collectanten soms nog niet de huizen willen afgaan. Voor het Longfonds, waarvoor de collecte in mei plaatsvindt, ben ik collectanten aan het bellen over wat ze willen. In september is de Nierstichting aan de beurt, waarbij we weer de straat opgaan."
Voor het Longfonds kunnen collectanten zich sinds 1987 bij Margo aanmelden. "Een kennis vroeg mij, wegens omstandigheden, dit van haar over te nemen. Ik krijg jaarlijks nieuwe aanmeldingen en belangstellenden kunnen met mij contact opnemen via 06-21706301", roept ze op. "Zelf haal ik veel voldoening uit de contacten met mensen bij wie ik aan de deur kom. De meesten zijn heel aardig."
Klaarstaan voor naasten
Tot drie jaar geleden was Margo ook mantelzorger voor een vriendin die ze in 1982 leerde kennen via het lokale vrijwilligerswerk. Aanvankelijk mankeerde ze nog niets, maar op een gegeven moment kreeg ze hartklachten en moest ze een nieuwe hartklep. De zorg was destijds veel slechter en ze stond er alleen voor. Daarom deed ik jarenlang samen met haar de boodschappen", vertelt ze. "Tevens was ik met mijn twee zusjes mantelzorger voor onze ouders, tot vijf jaar terug. Net als mijn vriendin, waren ook zij al een eind in de negentig en mijn moeder was vanaf haar zesendertigste deels verlamd. Ze verhuisden van een eengezinswoning in Den Haag naar een flat in Zoetermeer, de stad waar ook mijn beide zussen wonen"
Eerst ging Margo er eens per week heen, wat later twee keer per week werd. "Daarbij stond ik wekelijks drie dagen voor de klas in Riel en paste ik ook op op de kleinkinderen. Het mantelzorg verlenen zelf was niet zwaar, maar wel de combinatie", vond ze. "Ik voelde het als een plicht voor hen te zorgen. Zij hebben voor ons gezorgd en dat moet je teruggeven."
Rechten en gezondheid
Amnesty International had al langer Margo's aandacht. "Ik ben in 1981 in Goirle komen wonen en destijds kon je maandelijks in de bibliotheek brieven schrijven voor dit goede doel. Ook voor deze organisatie vernam ik dat ze collectanten nodig hadden. Amnesty strijdt voor mensenrechten en tegen onrecht, een heel andere richting dan de gezondheidszorg, zoals de andere drie doelen waar ze onderzoek doen naar ziekten en het voorkomen ervan", vergelijkt ze. "Medisch is er steeds meer mogelijk en er wordt steeds meer kennis verkregen. Net als enkele jaren geleden richt het Longfonds zich dit jaar weer op onderzoek bij kinderen."
Stilaan weer fysiek
Wegens Corona waren er vorig jaar geen deur-aan-deur-collectes, maar werd er online geld opgehaald. "Hoewel dit wel wat opbracht, haal je langs de voordeuren meer op", merkt Margo. "Toch zijn er ook mensen die vinden dat fysieke collectes niet meer van deze tijd zijn. Iedereen geeft wat hij of zij kan missen. In maart deden we de collecte voor Amnesty International nog digitaal en voor de Hartstichting hebben we deze onlangs zowel fysiek als online gedaan, omdat collectanten soms nog niet de huizen willen afgaan. Voor het Longfonds, waarvoor de collecte in mei plaatsvindt, ben ik collectanten aan het bellen over wat ze willen. In september is de Nierstichting aan de beurt, waarbij we weer de straat opgaan."
Voor het Longfonds kunnen collectanten zich sinds 1987 bij Margo aanmelden. "Een kennis vroeg mij, wegens omstandigheden, dit van haar over te nemen. Ik krijg jaarlijks nieuwe aanmeldingen en belangstellenden kunnen met mij contact opnemen via 06-21706301", roept ze op. "Zelf haal ik veel voldoening uit de contacten met mensen bij wie ik aan de deur kom. De meesten zijn heel aardig."
Klaarstaan voor naasten
Tot drie jaar geleden was Margo ook mantelzorger voor een vriendin die ze in 1982 leerde kennen via het lokale vrijwilligerswerk. Aanvankelijk mankeerde ze nog niets, maar op een gegeven moment kreeg ze hartklachten en moest ze een nieuwe hartklep. De zorg was destijds veel slechter en ze stond er alleen voor. Daarom deed ik jarenlang samen met haar de boodschappen", vertelt ze. "Tevens was ik met mijn twee zusjes mantelzorger voor onze ouders, tot vijf jaar terug. Net als mijn vriendin, waren ook zij al een eind in de negentig en mijn moeder was vanaf haar zesendertigste deels verlamd. Ze verhuisden van een eengezinswoning in Den Haag naar een flat in Zoetermeer, de stad waar ook mijn beide zussen wonen"
Eerst ging Margo er eens per week heen, wat later twee keer per week werd. "Daarbij stond ik wekelijks drie dagen voor de klas in Riel en paste ik ook op op de kleinkinderen. Het mantelzorg verlenen zelf was niet zwaar, maar wel de combinatie", vond ze. "Ik voelde het als een plicht voor hen te zorgen. Zij hebben voor ons gezorgd en dat moet je teruggeven."
