Toon Verspaandonk: de kick van het fietsen
Fietsen; dat is Toon zijn lust en leven. Tachtig jaar oud rijdt hij op zijn 'Keola' fiets waar hij maar geen afstand van kan doen. Een degelijke stoere, oude, oma-fiets, model 'Brabant'!
Door Janneke Vollebergh
Laatst reed Toon, met zijn vrouw Marion, honderdzeventig kilometer vice versa naar St. Truiden; een Romeinse stad met prachtige gebouwen en cafeetjes zoals Café den Hert. "Da's het mooiste hè, die terrasjes!" Vlaanderen is favoriet, geeft hem een gevoel van thuiskomen. Mensen die spontaan hun levensverhaal vertellen. Toon geniet van de gemoedelijke sfeer, het gezellige dialect, de heggen en oude boerderijtjes. "We begonnen die tocht 's ochtends rond zes uur met veel mist. We zagen drieënhalf uur lang, fietsend langs het kanaal, geen hand voor ogen en werden plotseling tegengehouden door een man die ons waarschuwde. Er lag een boom over de weg." Ze moesten echt zoeken hoe daar voorbij te komen. Dat is wat Toon erg leuk vindt; onverwachte uitdagingen trotseren.
Start
Toon werd geboren in Hooge-Mierde in een gezin van tien kinderen. Zijn moeder kreeg een embolie. Halfzijdig verlamd en met afasie moest zij verder, dus werden bijna alle kinderen bij familie ondergebracht. Toon woonde van zijn vierde tot en met zijn elfde jaar in Reusel bij een tante; een gezin van zes kinderen. Het was er fijn, een royaal en gastvrij gezin. Toon is hen erg dankbaar. Al went het nooit om als kind niet te weten waar je bij hoort. Na die tijd woonde Toon weer bij zijn moeder, net als de andere kinderen. Zij zorgden voor haar tot ze trouwden en het ouderlijk huis aan de Hoogstraat verlieten. Toon verleende hand en spandiensten totdat ook hij op zijn 36e ging trouwen.
Power
Met hun twee jonge kinderen besloten Toon en Marion op een dag naar Tilburg te fietsen; veertig kilometer vice versa. Het regende dat het goot. Dochter Yvonne in een stoeltje voorop, zoon Tino achterop. Die afstand was in die tijd echt niet zo gewoon. "Ja, beetje uniek was het", knikt Toon. "De kinderen vonden het prima. We deden niet zoetig met ze. Fietsen door regen en wind daar krijg je power van! Tino later op zijn eigen fietsje was helemaal niet meer te stoppen, een echte doorzetter." Net als zijn vader is hij altijd actief met huizen bouwen, tuinieren.
Ronde van Vlaanderen
"Daarna zijn we in zoveel steden geweest," zegt Toon, "meestal in een dag op en neer naar wat ooit het hertogdom Brabant heette; het Hart der Nederlanden." Herentals, Brussel, Antwerpen, Leuven, Tienen, Diest, Lier, Geel, Turnhout, Hasselt (Abdij Herkenrode), Westerlo (Abdij van Tongerlo), Hoogstraten, Scherpenheuvel, Averboden, Meerseldreef. "Ook Nederlandse steden; we hebben ze gelijk gehad: Den Bosch, Nijmegen, Breda. Maastricht ook, honderd kilometer! Daar hebben we overnacht. We belden om elf uur Tino, die sliep nog! We maakten een foto van de torenklok als bewijs. Toen we voor het eerst met de e-bike naar St. Truiden gingen werd in drie cafés het opladen geweigerd. We waren zo kwaad dat we kilometers verder in Zoutleeuw gegeten hebben. Dat kostte extra inspanning maar als je A zegt moet je ook B zeggen!" De mooiste herinnering is de ronde van Vlaanderen. Tien dagen honderd kilometer fietsen en iedere dag je overnachting regelen via 'gezinnen op de fiets'. "We wisten nooit waar we terecht kwamen. Ooit in een boerderij met een grote mesthoop voor het slaapkamerraam, we wilden weg. Tot we binnenstapten en alles zo proper was! Zo spik en span." Ze waren drijfnat van de regen, er werd vers brood voor ze gebakken, de lakens waren strak gesteven. Alle tien de gastgezinnen waren zo gastvrij, vol vertrouwen!
Accu's en Helmen
Zeven jaar nu rijden ze met een accu. "Nog altijd is het wel een flinke inspanning, honderdzeventig kilometer op een dag op mijn Keola! Dat is de kick. De belevenis van de tocht en de bijbehorende uitdagingen!" Inmiddels heeft Toon een helm gekocht. "Je weet maar nooit. Nee ik heb hem nog niet opgehad."
