Bedrijvigheid
Met een prachtig kantoor met alles erop en eraan had ik het perfect voor elkaar. Met behalve een bureau ook een gezellig ingerichte zithoek en een grote keukentafel. Mooie kleuren en fijne verlichting. Met een bedrijfskantine waar je 'u' tegen zegt, waaruit dagelijks de beste koffie komt en de meest lekkere lunchhappen. En wat dacht je van een tuin, waar je vanuit het kantoor zo inloopt? Mooi aangeplant voor de nodige inspiratie. Gekscherend noem ik het altijd mijn buitenkantoor; als het weer het toelaat werk ik vanuit hier. Kortom: een kantoor om te zoenen: mijn thuiswerkplek!
Ruim een decennium geleden liet ik de dagelijkse files, mijn vaste inkomen en melige kantoorhumor achter me om als zzp'er op de schrijverij te storten. Een laptop, printer en een telefoon. Meer had ik niet nodig. En zo werd mijn huis mijn kantoor. Waar ik flexibele uren kon draaien en heerlijk mijn ding kon doen. Waar ik op de achtergrond mijn muziek draaide en, als ik dat even nodig vond, keihard meezong. Waar ik mijn zojuist geschreven teksten controlerend hardop voorlas. Waar ik de keuken, uh, kantine inliep en van mijn pauzes genoot, op het moment dat het míj uitkwam. Maar het was vooral de rust die me zo aansprak. Een plek waar ik helemaal alléén mocht werken, waar ik met niemand rekening hoefde te houden en mijn eigen agenda bepaalde. Zolang ik de deadline maar haalde, had ik alle vrijheid. Tot corona roet in het eten gooide.
Thuiswerken was één van de drastische maatregelen die de overheid oplegde om verdere verspreiding van dit zeer besmettelijke virus tegen te gaan. Als ruim ervaren thuiswerker zou dit een eitje moeten zijn, toch werd ik van alle gezinsleden het hardst getroffen door deze regel. Mijn vredige kantoor was in no time een bron van onrust met een man die mopperde omdat het thuis behelpen was. En met gefrustreerde pubers die dachten vakantie te hebben, terwijl ze aan de bak moesten via het afstandsonderwijs. Overal geluid, afwas en etensresten. Met een chaos van stapels papier, verlengsnoeren en laptops. Maar nu we een aantal weken verder zijn, geef ik toe dat het went. Ik besef dat ik zelfs glimlach als mijn werk verstoord wordt door twee pubers die vrolijk kletsend hun verlate ontbijt maken. Straks ga ik het nog missen! En toch… laten we voor iedereen hopen dat dit snel eindig is. Blijf gezond!
